Wincenty Ślendziński (ur. 1837 w Skrebinie na Wileńszczyźnie - zm. 1909 w Wilnie) - malarz i pianista; naukę rysunku i malarstwa rozpoczął pod kierunkiem ojca Aleksandra i wileńskiego malarza Kanutego Rusieckiego. Następnie, w latach 1855 (56) -1863, studiował w moskiewskiej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury w pracowni Siergieja Zarianki. Gry na fortepianie uczył się u Stanisława Moniuszki, a w późniejszych latach koncertował jako solista i akompaniator. Wziął udział w powstaniu styczniowym i w ramach represji został zesłany (w 1863) do Charkowa i Kniagina. W roku 1867 petersburska ASP przyznała mu tytuł "artysty wolnego". Po uzyskaniu pozwolenia na powrót (1872) pojechał do Krakowa, a następnie kilka lat mieszkał u Józefa Ignacego Kraszewskiego w Dreźnie, gdzie portretował wiele osób ze sfer ziemiańskich, m.in. Działyńskich, Mielżyńskich, Działowskich i Kwileckich. W roku 1875 został ponownie zesłany do Charkowa; w 1883 wrócił i zamieszkał na stałe w Wilnie.
Tworzył portrety, sceny rodzajowe, pejzaże, a także dzieła o tematyce historycznej z dziejów Litwy. Namalował obrazy religijne m.in. do kościołów w Moskwie, Druskiennikach, Pińsku, Wilnie i Janowie. Ponadto zajmował się również konserwacją obrazów.