Zajmuje się malarstwem, które czasem wspomaga fotografią i rzeźbą. Interesują go zagadnienia komunikacji oraz możliwości obrazowania kondycji człowieka. Nawiązuje do dadaizmu, malarstwa materii, sztuki biednej. W kilkunastu abstrakcyjnych, czarnych płótnach będących jednocześnie elementarnymi obrazami nieczytelnych i wieloznacznych przekazów o kształtach komiksowych dymków, autor zmaga się z paradoksem komunikacji i niewyrażalności. Znane zalecenie Wittgensteina „O czym nie można mówić, o tym trzeba milczeć” nie uspakaja.