Był miłośnikiem fotografii podróżniczej. Fotografował architekturę, krajobraz, dzieła sztuki, wykonywał portrety. Eksperymentował z technikami szlachetnymi – gumą i przetłokiem bromolejowym. Ukończył studia na Wydziale Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego (1923–1929). W 1929 r. otrzymał tytuł doktora historii sztuki, a w 1965 r. habilitował się w Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN. Był także kolekcjonerem dzieł sztuki, bibliofilem i grafikiem oraz jednym z nielicznych gnomoników. Fotografował od dzieciństwa, poważnie zajął się fotografią w 1915 roku, pod kierunkiem ojca, Feliksa. Już jako 25-letni student zadebiutował i uzyskał wyróżnienie na wystawie fotografii w Los Angeles (1925), potem w Montevideo (1931) i w Mediolanie (1932). Pierwsze sukcesy osiągnął, korzystając z aparatów fotograficznych ojca (na klisze szklane), lecz jego ulubionym aparatem stała się Leica, która towarzyszyła mu w licznych wyprawach artystycznych. Przed wojną należał do Fotoklubu Polskiego, a w roku 1947 został Członkiem Założycielem ZPAF. W 1962 r. objął stanowisko dyrektora Państwowego Muzeum im. Przypkowskich w Jędrzejowie.