Polski artysta malarz, grafik, rzeźbiarz, dokumentalista archeologiczny, regionalista i muzealnik związany z Kujawami. W wieku 16 lat rozpoczął naukę malarstwa dekoracyjnego i polichromii u Leona Drapiewskiego w Bydgoszczy, następnie w latach 1937-1939 studiował u Karola Mondrala, Jana Wronieckiego i Stanisława Kuglina w Instytucie Sztuk Pięknych w Poznaniu. Od roku 1937 jest asystentem profesora Józefa Kostrzewskiego w Instytucie Prahistorycznym Uniwersytetu Poznańskiego. Bierze udział w ekspedycji archeologicznej w Biskupinie i badaniach innych stanowisk w Wielkopolsce (pradziejowych i wczesnośredniowiecznych). W czasie okupacji pracował w biurach technicznych fabryk amunicji w Poznaniu, a następnie zostaje zesłany na roboty w głąb Rzeszy. Po wojnie wraca na Uniwersytet Poznański i podejmuje pracę w Instytucie Badań Starożytności Słowiańskich, później w Kierownictwie Badań nad Początkami Państwa Polskiego, a następnie w Instytut Historii Kultury Materialnej PAN (do emerytury w 1968 r.).
Stanisław Łuczak był (od r. 1945) członkiem Oddziału Bydgoskiego Związku Polskich Artystów Plastyków.
Tworzył w wielu technikach: polichromia, drzeworyt, cynkoryt, miedzioryt, litografia, malarstwo olejne, akwarela, różne techniki rysunku tuszem, węglem i ołówkiem, rzeźba w drewnie, kamieniu i gipsie. Prace swoje, wystawiał w Inowrocławiu, Bydgoszczy, Gnieźnie, Poznaniu, Toruniu, Grudziądzu Włocławku, Krakowie, Olsztynie czy Słupsku oraz za granicami kraju, m. in w Czechosłowacji, Francji, Niemczech i Rosji. Dziś znajdują się w wielu muzeach nie tylko rejonie wielkopolsko-pomorskim, ale też w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, w Krakowie, galeriach Moskwy, Pragi, Stralsundu, Frankfurtu (n. Menem) Nancy, a także w skandynawskich i w Stanach Zjednoczonych. Współpracował też jako grafik – ilustrator m. in. z bydgoską Arkoną.