Olgierd Truszyński od 1950 roku studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. W 1955 roku przeprowadził się do Warszawy i kontynuował studia na warszawskiej ASP. Uzyskał dyplom w pracowni prof. Mariana Wnuka.

Na początku tworzył rzeźby figuratywne – syntetycznie ujęte postaci „Cyrkowców”, „Żonglerów”, „Tancerek”. W latach 60. zaczął łączyć figurację z abstrakcją („np. „Domniemany” 1967; „Rozmowa”, 1967; „Kobieton lecąc I”, 1969). W kolejnych dekadach powstawały kompozycje czysto abstrakcyjne o metaforycznej treści („Adoracja”, 1974; cykle: „Bramy”, „Schody”). Tworzył w różnych materiałach (brąz, gips, drewno, ceramika), wykonując obiekty różnej wielkości (od rzeźb trzymetrowej wysokości po małe formaty, jak np. „Mykeny III”, 1987, 21 cm). Jest autorem wieloelementowych kompozycji, których części łączone były sznurami. Ważne miejsce w sztuce Truszyńskiego zajmuje rysunek, będący pełnoprawną dziedziną jego twórczości.

Artysta miał wiele wystaw indywidualnych, a także był uczestnikiem licznych wystaw zbiorowych, zarówno w kraju, jak i za granicą. W 1964 roku na międzynarodowym plenerze w Sankt Margarethen w Austrii zrealizował rzeźbę „Znak kultury (Kontrasty)”. W 1998 roku Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku wydało monografię twórczości Truszyńskiego (L. Wilkowa, J. Wasilewska-Dobkowska, Olgierd Truszyński, seria: Monografie Rzeźbiarzy Polskich, Orońsko 1998).