Francuski malarz, wywodzącym się z École de Paris. Urodzony w Normandii, Maurice Boitel mieszkał w regionie Burgundia w Gevrey-Chambertin aż do 12 roku życia. To właśnie w tej krainie rozwija się w nim głębokie umiłowanie do natury i radość życia, tak często wyrażana w jego dziełach. Wraz z ukończeniem lat pięciu Maurice Boitel decyduje, iż chce zostać malarzem i od tego czasu poświęca każdą chwilę rysunkowi. Przed wstąpieniem na paryską École nationale supérieure des beaux-arts (Wyższa szkoła sztuk pięknych), do atelier Eugène’a Narbonne’a, a zaraz po jego udziale w drugiej wojnie światowej, Maurice Boitel odnosi sukcesy w szkołach Sztuk Pięknych w Boulogne-sur-Mer, Amiens. Te dwa miasta stają się miejscem jego pobytu przez kilka lat, a następnie, po powrocie jego rodziny do Nuits-Saint-Georges, Maurice Boitel uczy się w szkole w Dijon (atelier André Claudota). Rozwój malarza trwa niepostrzeżenie przez całe jego życie : aż do momentu swego małżeństwa w roku 1946 artysta tworzy dzieła ekspresywne i ziemiste w kolorystyce. Później, w latach 1946-1952, zwłaszcza w Algierii, używa on bardzo dużo kolorów. Lata 1952-1965 to czas obrazów bardzo osobistych: w bardzo solidnie odrysowanych pejzażach obiekty mają jednolite barwy (farba nakładana jest na płótno szpachelką) i podkreślone są czarnymi konturami. W tym okresie malarz tworzy głównie w Paryżu i w Saint-Mandé, blisko swego miejsca zamieszkania i udaje się często niedaleko Cap Gris-Nez, gdzie maluje serię obrazów poważnych i pochmurnych, na których widnieją burze, barki na plaży, czy też ruiny pozostawione po wojnie. Maluje także postaci klownów, hodowców drobiu, marynarzy. Tworzy też portrety. W późniejszym okresie, między 1958 i 1965 maluje każdego lata w Cadaqués (Hiszpania). Są to obrazy ciągle w tym samym stylu: uwidoczniona jest w nich struktura, lecz pojawia się również światło oraz żywe kolory Morza Śródziemnego (pejzaże, marynarze, portrety, tłumy na plaży). Począwszy od roku 1965 jego dzieła, w dalszym ciągu oparte na strukturze, pozbawione zostają konturów. Bardzo chętnie natomiast używa Boitel akwareli – między innymi w Nicei, we Włoszech i Sancerrois. Każdego roku udaje się niedaleko Cap Gris-Nez, do Audresselles, lub do regionu Limousin, do Ambazac. Region paryski, w którym zamieszkuje, dostarcza mu także licznych inspiracji (Montmartre, Bois de Vincennes, wyspy Sekwany, Marne, Guermantes i Conches-sur-Gondoire). Poczynając od roku 1980 zauważa się w jego dziełach tendencję do malowania wyidealizowanej rzeczywistości.