Polski malarz, rzeźbiarz i pedagog artystyczny. Syn Stanisława, kompozytora, ojciec Ludwika, też malarza. Edukację artystyczną rozpoczął w SSP w Warszawie w 1905 r., w której malarstwa uczył się pod kierunkiem F. Ruszczyca i K. Krzyżanowskiego, a zdobnictwa u K. Tichego. Z powodu udziału w manifestacjach patriotycznych rok później musiał opuścić Warszawę, by znaleźć się w Krakowie, gdzie kontynuował studia w ASP u J. Mehoffera, J. Stanisławskiego, K. Laszczki. Wraz z Janem Wałachem po ukończeniu nauki odbył podróż artystyczną do Paryża, Monachium, Rzymu i Wiednia. Wybuch I wojny zastał go na Mazowszu. Tu został z żoną internowany i zesłany do Buzułuku. W 1920 r. wrócił do kraju i osiadł w Buczniku koło Istebnej. Stworzył tu nieformalną szkołę artystyczną i eksponowaną publicznie kolekcję dzieł sztuki. II wojnę spędził w Krakowie. Malował głównie pejzaże i portrety oraz kilkanaście alegorii o treściach narodowo-religijnych i uniwersalnych. Wykonał też wystrój blisko 50 kościołów i budynków użyteczności publicznej. Rozwijał w indywidualny sposób sztukę Młodej Polski.