Lidia Masterkova należała do jednych z najbardziej bezkompromisowych artystów tworzących po wschodniej stronie Żelaznej Kurtyny. Wraz z Oscarem Rabinem należała do nonkonformistycznej grupy Lianozovo. Artystka walczyła w komunistycznej Rosji o wolność wypowiedzi artystycznej, opowiadając się całkowicie po stronie abstrakcji. Rozwijając swoją fascynację abstrakcjonizmem ekspresyjnym, malarską materią i efektami barwno-fakturalnymi, zaczęła pod koniec lat 60. tworzyć asamblaże wykorzystujące fragmenty tkanin takich jak koronki czy żakardy i brokaty pochodzące z opuszczonych cerkwi. Choć na pierwszy rzut oka kompozycje te przypominają, poprzez referencje do fragmentów tkanin kojarzących się także z damską garderobą, feministyczne manifesty takich artystek, jak Sarah Lucas, to Masterkova powoływała się tutaj raczej na specyficzny rodzaj mistycyzmu konotowany przez pochodzenie wykorzystanych materiałów.

Po tym, gdy w pierwszej połowie lat 70. artystka zaangażowała się w ruch kultury niezależnej, wystawiając w prywatnych mieszkaniach oraz w przestrzeniach otwartych (jak w rozgromionej przez policję wystawie na terenie lasu miejskiego Bielajewo w Moskwie w 1974), artystka wraz z synem wyemigrowała do Francji. Jej prace reprodukowane są we wszystkich międzynarodowych opracowaniach na temat awangardowej sztuki rosyjskiej i znajdują się w kolekcjach m.in. Nowojorskiego MoMA i Galerii Trietiakowskiej w Moskwie.