Artystka, twórczyni gobelinów i spawanych rzeźb w metalu, wykładowczyni Ontario Collage of Art. Od dziecka wykazuje duże zainteresowanie rysunkiem. Do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych - dzisiejszej ASP, dostaje się na próbę jeszcze przed uzyskaniem dyplomu szkoły średniej. Studiuje malarstwo, ale uczy się też tkactwa, fascynują ją gobeliny.
W 1937 roku wyjeżdża jako delegatka rządu polskiego do stanu Parana w Brazylii, gdzie uczy polskich emigrantów rękodzieła, głównie tkactwa. Wkrótce poznaje tam swojego przyszłego męża, Konrada Sadowskiego.
Po powrocie do Polski organizuje warsztaty garncarskie dla ludności wiejskiej ze Stanisławowa, później – po wybuchu II wojny – wyjeżdża do Paryża. We Francji kontynuuje studia malarskie w Académie de la Grande Chaumière, uczelni prowadzonej przez malarkę Martę Stettler, w której jedną z nauczycielek jest Olga Boznańska. Po wkroczeniu wojsk hitlerowskich do Francji, Sadowska wyjeżdża do Algierii, a następnie do Londynu.
W Londynie wraz z mężem organizuje wystawy na zlecenie polskiego rządu na uchodźstwie. Podejmuje studia z garncarstwa w Central School of Art and Craft. Po ich ukończeniu wyjeżdża do Brazylii, gdzie zakłada własne studio artystyczne. Na wystawie w Rio de Janeiro prezentuje gobelin pt. „Marzenie o Kanadzie", w konsekwencji dostaje zaproszenie do Kanady od kanadyjskiej delegacji rządowej. W Kanadzie początkowo zamieszkuje w Nowej Szkocji i naucza ceramiki, a później otwiera pracownię malarsko-ceramiczną. Od 1953 roku prowadzi pracownię ceramiki w Ontario College of Art w Toronto.
Sadowska jest laureatką wielu prestiżowych nagród artystycznych, m.in. Złotego Medalu za gobelin na Światowej Wystawie Gobelinów w Paryżu w 1937 roku, Srebrnego Medalu od rządu brazylijskiego za gobelin w 1947 roku, Grand Award i I Nagrody za gobelin na I Wystawie Kanadyjskiego Tkactwa w 1953 roku, Drakenfeld Prize przyznawanej przez Syracuse Museum of Fine Arts w 1958 roku i wielu innych. W 1997 roku w Art Gallery of Windsor ma miejsce jej pierwsza wystawa retrospektywna. Jej prace znajdują się w zbiorach państwowych, instytucjonalnych i prywatnych czy w przestrzeni publicznej, między innymi Płaskorzeźba Rhythm of Exotic Plants na stacji metra Finch w Toronto.

W pracach Krystyny Sadowskiej można dostrzec zainteresowanie starożytnym mitem i legendą a także fascynację botaniką. W pracach dostrzec można marzące syreny, igrające duszki, diabły, czy klasycznych bogów z mitologii, które są często przedstawiane w erotycznych tańcach. Wysoce indywidualny styl, pełen życia nie jest jednak pozbawiony smutku przeżytej wojennej traumy. Widać to szczególnie w takich pracach jak rzeźba „Pieśń spalonych miast”. Dla Sadowskiej wolność miała szczególne znaczenie, co odzwierciedlało się w jej pełnej pasji sztuce. Tworzone przez nią prace o często wyrazistych zdecydowanych barwach mają wolnego ducha o czym świadczy również rozpiętość wykorzystywanych do tworzenia technik od malarstwa, przez tkaninę, batik ceramikę po stalowe monumentalne rzeźby.