Czołowa miniaturzystka polska pierwszej połowy XX wieku. Studiowała w Warszawie w latach 1904-1905 w Żeńskiej Szkole Artystycznej pod kierunkiem Leokadii Łempickiej, a w latach 1907-1908 w Szkole Malarstwa i Rysunku Miłosza Kotarbińskiego. Od 1914 uczestniczyła w różnych wystawach. W latach 1929,1930,1931 artystka prezentowała swój dorobek w Salonie Sztuki Francuskiej w Paryżu otrzymując w 1929 roku wyróżnienie. W roku 1936 wyjechala do Rzymu gdzie pozostała do końca życia - pracując głównie na zlecenie Watykanu. W okresie od   października 1949 roku do czerwca roku 1950 przygotowuje wystawę w watykańskiej Cento Giorni. Zaprezentowała na niej 100 miniatur i 75 rysunków. Ekspozycja stała się dla niej najważniejszym wydarzeniem nie tylko roku 1950  ale i całego życia - jak później wspominała. W udzielonym wywiadzie dla Queen`s Work żaliła się, iż w okresie wojny zaginęło w Polsce około 400 jej prac. Szczególnie kochała teatr, zaś wśród artystów Juliusza Osterwę, któremu poświęciła serię dzieł przedstawiających go i innych aktorów sceny polskiej w różnych rolach. Bywała regularnie we wszystkich teatrach warszawskich, zawsze z teczką, zawierającą blok do szkicowania.
Pracae artystki znajdują się w Muzeach Watykańskich, a w Polsce możemy je odnalezć w Muzeum Narodowym w Warszawie i Krakowie i Muzeum Wnętrz Zabytkowych w Pszczynie. W 1939 roku na wystawie Miniatury na tle wnętrz pałacu hr.Pusłowskich zaprezentowano 9 miniatur artystki.