Polka, Żydówka, ocalała z zagłady. Urodziła się 20 marca 1873 roku w Warszawie. Zmarła 18 grudnia 1976 roku. Przed ukończeniem siedemnastego roku życia została wydana za mąż. Doczekała się trojga dzieci, w tym najstarszego Henryka [Berlewiego, ur. 1894 r.]. W 1928 roku, już jako wdowa, wyemigrowała do Francji. Podczas okupacji hitlerowskiej była przetrzymywana wraz z jedyną córką w więzieniu we Francji. Po zakończeniu II wojny światowej pomagała jej ofiarom, pracując społecznie w Nicei. W 1952 roku namalowała swój pierwszy obraz, którym zachwycił się Henryk, co dało początek jej drodze artystycznej. Dwa lata później debiutowała wystawienniczo w Galerii M. Bénézit w Paryżu, a w 1955 roku uczestniczyła w zbiorowej wystawie Odkryć (Découvrir) w Galerii Charpentier. W 1965 roku wzięła udział w wystawie Peinture naïve w La Boetie Gallery w Nowym Jorku. Od roku 1958 wystawy jej prac odbywały się regularne. Czterokrotnie brała udział w paryskim Salon des Indépendants. Do 1970 roku doczekała się ponad 30 wystaw na całym świecie. Najczęściej jej twórczość była prezentowana w kontekście sztuki naiwnej, bardzo popularnej w drugiej połowie XX w. Część krytyków odżegnywała się od takiej stygmatyzacji twórczości Hel-Enri. Andrzej Osęka pisał w „Przeglądzie Kulturalnym”: Mimo braku studiów malarskich, mimo tak późno ujawnionego talentu, Hel Enri trudno zaliczyć do plastyków zwanych prymitywami. W jej malarstwie czuje się niewątpliwą kulturę plastyczną, kulturę jakże obcą tym środowiskom, które wydały Celnika Rousseau, Ociepkę, Nikifora.” Sama Hel-Enri określała swoje prace mianem Zielnika. Malowała głównie na papierze o małych formatach. Używała akwareli, pasteli, pisaków, rzadziej malowała farbą olejną na płótnie.