Francesco Podesti urodził się w Anconie w 1800. Jego ojciec był krawcem, zaopatrującym wojska napoleońskie stacjonujące we Włoszech. Zmarł, gdy syn miał piętnaście lat, jednakże protekcja markiza Carla Bourbon del Monte umożliwiła młodemu Podestiemu wyjazd do Rzymu, w którym rozpoczął studia artystyczne w Akademii św. Łukasza. Pobierał tam również prywatne nauki w atelier wybitnego rzeźbiarza doby klasycyzmu: Antonia Canovy. Talent artysty oraz widoczne postępy w nauce umożliwiają mu wyjazd do Florencji i zetknięcie się ze zbiorami Galerii Uffizi, a następnie z prywatnymi zbiorami rodziny Savoia w Palazzo Mattei di Paganica. Początkowy okres w twórczości Francesca wyznaczają dzieła w typie akademickim, charakteryzującym się teatralnością ujęcia sceny oraz dramaturgią gestów. Artysta malował w tym czasie liczne portrety na zamówienie rzymskich i lombardzkich rodzin arystokratycznych oraz dekorował ich wille freskami. W 1827 odbył podróż kluczową dla rozwoju swojej kariery: dotarł do Neapolu i Herkulanum, gdzie oglądał ruiny dawnego miasta. Niedługo potem powrócił do Rzymu i objął profesurę na swojej rodzimej uczelni. Rozwinął również twórczość literacką: próbował sił w poezji. W 1851 wystawił „Przysięgę ankonitańską” na pierwszej wystawie światowej, mającej miejsce w Londynie, i zdobył brązowy medal. Gdy wystawił tę samą pracę na czwartej wystawie światowej w Paryżu (1855), został nagrodzony złotym medalem. W tym samym roku papież Pius IX zlecił malarzowi wykonanie naściennej dekoracji do Pałacu w Watykanie, przedstawiającej historię ustanowienia dogmatu Niepokalanego Poczęcia. W późniejszym okresie życia artysta stał się honorowym członkiem Akademii Sztuk Pięknych w Mediolanie (Accademia di Brera). Do końca swoich dni tworzył i rozwijał równoległe twórczość poetycką. Umarł w wieku 95 lat.