Aleksander Dawid Haltrecht był polskim malarzem żydowskiego pochodzenia wywodzącym się z rodziny rabinackiej. Wcześnie osierocony, początkowo zarabiał na życie jako tkacz. W wieku 23 lat zapisał się na studia artystyczne w Szkole Sztuk Pięknych w Odessie, a następnie pobierał nauki w Monachium, Paryżu i Rzymie. W latach 1908-12 wystawiał swoje obrazy w Warszawie i Łodzi. Podczas I wojny światowej artysta był internowany, a po wojnie pozostał kilka lat w Berlinie. Od 1931 roku malarz przebywał w ZSRR, gdzie pozostał do końca życia. Ciekawym faktem z biografii artysty są jego dalekie podróże do Persji, Buchary i Turkiestanu (1914), a w dziesięć lat później do Chin, Japonii i Mongolii (1925-30). Artysta reprezentował kierunek realistyczny, korzystając jednocześnie z osiągnięć malarstwa impresjonistycznego i postimpresjonistycznego. Jego prace znajdują się w Muzeum Narodowym w Warszawie, które w 1950 roku zorganizowało wystawę orientalnej książki wschodniej, grafiki chińskiej oraz malarstwa Aleksandra Dawida Haltrechta.