Po ukończeniu studiów na Wydziale Architektury wrocławskiej PWSSP pod kierunkiem Władysława Winczego, wraz z mężem Witoldem Turkiewiczem, projektantem szkła, osiada najpierw w Stroniu Śląskim, następnie w Szczytnej Śląskiej, gdzie podejmuje w lokalnych hutach prace związane ze wzornictwem szkła oraz nauczaniem hutników. W 1968 roku wiąże się z cepeliowską spółdzielnią Meblart w Kłodzku, kontynuującą działalność miejscowego oddziału warszawskiej spółdzielni Ład. Widajewicz-Turkiewicz na równo dziesięć lat obejmuje stanowisko kierownika nadzoru artystycznego w Meblarcie, następnie współpracuje ze spółdzielnią jako samodzielny plastyk. Z tego okresu pochodzą jej najbardziej znane projekty zydli utrzymanych w popularnej wówczas ludowej stylistyce. Jej prace otrzymują pozytywne opinie Komisji Artystycznej, zdobywają nagrody na zagranicznych targach. Do produkcji wchodzą zestawy drewnianych mebli opartych na etnograficznych wzorach z regionu dolnośląskiego. „Dolny Śląsk”, „Bolków”, „Barlinek”, „Wilda”, „Muflon”, „Bieszczady”, „Bircza” to tylko część dorobku artystki. Meble te w dużej części eksportowane są za zagraniczne rynki, m.in. do Czechosłowacji, Niemczech, Austrii, Belgii i Skandynawii. W Polsce stanowią głównie wyposażenie stylizowanych na ludowo kuchni mieszkań oraz różnego typu restauracji, karczm i zajazdów. W 1973 roku w warszawskiej Zachęcie za meble wiejskie otrzymuje brązowy medal.
Na drugim biegunie projektowej twórczości Danuty Widajewicz-Turkiewicz ustawić można zestawy metalowych mebli do ogródków kawiarnianych. W 1976 roku na Wystawie Ogólnokrajowego Zrzeszenia Producentów Mebli Gastronomicznych we Wrocławiu zestaw „Parana” zdobywa I miejsce w konkursie na „najefektywniejszy wzór mebla gastronomicznego”. Do masowej produkcji wchodzi także „Amelia”, oba zestawy utrzymane w stylu retro wykonane z giętego pręta, zwykle w białym kolorze szybko stają się stałym elementem krajobrazu polskich miast i miasteczek lat 70. i 80. XX wieku.
Danuta Widajewicz-Turkiewicz mimo ogromnego dorobku na polu architektury wnętrz i meblarstwa pozostaje dziś projektantką stosunkowo mało rozpoznawalną, choć można zaryzykować stwierdzenie, że meble jej autorstwa zna w Polsce chyba każdy. Poza działalnością na polu projektowania mebli artystka zajmowała się wnętrzarstwem, wystawiennictwem, metaloplastyką a także grafiką i projektowaniem szkła.