Włoski malarz, ilustrator i grafik związany był z dwoma ośrodkami sztuki Wenecją i Petersburgiem. W latach 1820-1827 studiował w weneckiej Accademia di Belle Arti w pracowni Teodora Matteiniego. W początkowym okresie działalności wykonywał głównie portrety i kompozycje historyczno-religijne. W weneckich kościołach S. Martino, S. Giovanni in Bragora do dzisiaj znajdują się jego dzieła. Wykonał też wiele kompozycji religijnych do kościołów na terenie Południowego Tyrolu: Graun, Maria Luggau, Mühlwald, Pfalzen. W 1839 roku poznał następcę tronu rosyjskiego i rok później udał się do Petersburga. Szybko otrzymał stanowisko malarza nadwornego, w 1842 tytuł akademika, a w 1851 profesora malarstwa historycznego. W Rosji podejmował się różnorodnych zleceń, malował portrety, sceny historyczne, nawet pejzaże. Jest też autorem dzieł religijnych do ikonostasu w soborze Św. Izaaka i kaplicy w pałacu Marmurowym w Sankt Petersburgu. Wiadomo również, że wykonywał dekoracje dla Teatru Balszoj w Moskwie oraz dla Teatrów Aleksandryjskiego i Michajłowskiego w Petersburgu. Do dzisiaj zachowały się wykonane przez niego malowidła w Ermitażu. W 1856 roku powrócił do Wenecji i objął stanowisko profesora tamtejszej akademii. W 1858 roku ponownie wyprawił się do Sankt Petersburga, przejazdem zatrzymał się w Warszawie. Z powodu ciężkiej choroby szybko opuścił Rosję i wyjechał do rodzinnego miasta. Zmarł w miejscowości Marostica, okolice Vicenzy.