Artysta studiował pod kierunkiem Roberta Motherwella – wybitnego przedstawiciela amerykańskiego ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Shapiro został odkryty w 1958 roku przez ówczesnego dyrektora Muzeum Guggenheima w Nowym Yorku – Jamesa Sweeneya, kolekcjonującego głównie malarstwo należące do wspomnianej estetyki. Pierwszą indywidualną wystawę Shapiro miał w 1962 roku. Jednak największą popularnością artysta cieszył się w latach 70. i 80. Zasłynął z geometrycznych, monochromatycznych kompozycji wpisujących się w nurt sztuki optycznej. Swoje pomysły kompozycyjne realizował zarówno w postaci obrazów akrylowych (także wielkoformatowych), jak i prac na papierze. Dzięki doskonałości technicznej w wyprowadzaniu gradacji tonów uzyskiwał efekt iluzji optycznej. Oglądający doświadcza zwykle silnego złudzenia światła bijącego z wnętrza obrazu.