Był samoukiem, zaczął malować podczas długotrwałej choroby w 1947 roku. Początkowo interesował się surreealizmem. W latach 1953-55 artysta mieszkał w Paryżu, gdzie obok spotkań z kręgiem surrealistów, zaprzyjaźnił się z Simonem Hantai, malarzem i krytykiem sztuki Michelem Tapié, jednym z głównych propagatorów sztuki informel. Po powrocie do Hiszpanii porzucił surrealizm i skłonił się ku estetyce francuskiej „sztuki innej” i amerykańskiego ekspresjonizmu abstrakcyjnego. W 1957 roku założył grupę El Paso. Jednocześnie zdefiniował własną drogę twórczą, opartą na założeniach estetyki abstrakcji informel. Jego programem stała się ekspresyjna sztuka ekstatyczna, uzewnętrzniająca podświadome popędy, obnażająca piękno ukryte w zjawiskach budzących odrazę. Stopniowo ograniczał gamę barwna do czerni, bieli, szarości i brązu. Maluje portrety i widoki tłumów. Beztrosko masakruje kolejne wersje namalowanych przez siebie postaci, które tworzy po to, by móc dokonać aktu destrukcji. Pozostawił słynne cykle: „Portrety imaginacyjne” (wymyślone portrety Filipa II według Velázqueza, Dory Maar według Picassa), „Psy Goi”. Zajmował się także fotografią i scenografią; współpracował ze swym bratem, reżyserem Carlosem Saurą.