Studia artystyczne z zakresu malarstwa i grafiki odbył w latach 1984 – 1990 w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu u Wandy Gołkowskiej, Haliny Pawlikowskiej i Stanisława Zimy.
Stały się one inspiracją do wyboru realizmu jako sposobu kształtowania dzieła sztuki.

Boj Wojtowicz swobodnie porusza się w różnych dziedzinach sztuki: malarstwo sztalugowe, freski, grafika i rysunek. Używa naturalnych samodzielnie preparowanych barwników, werniksów, gruntów. Tworzy sztukę przesyconą symboliką, która swymi korzeniami sięga przede wszystkim toposów biblijnych. Istotne są też sugestie formalne, korespondujące ze sztuką geniuszy epoki. Pomnikowy sposób kształtowania przez Niego postaci - zwłaszcza w aktach – dynamicznych przez wewnętrzne napięcia, monumentalnych przez trójwymiarowość bryły i strukturę kładzionej farby, to jakby paralela ze sztuką Michała Anioła. Rysunkowe didaskalia w malarskich obrazach, odwołania do motywu człowieka witruwiańskiego, a nade wszystko leonardowska filozofia malowania, wg której boska obecność ożywia przestrzeń obrazu w taki sam sposób w jako ożywia świat – to wiąże go z genialnym artystą.

Duch sacrum wynika z hieratycznej perspektywy, klarowności kompozycyjnego zamysłu, subtelnej gry przestrzenią i wyrafinowanej kolorystyki – niemal monochromatycznej lecz o rozległej skali tonów. To dzieła na zmysły i emocje. Ujawnia się też poprzez szkicowo traktowane elementy symboliki, ukierunkowujące tok myślenia widza, prowadzące na drogę skojarzeń. Jak w malarstwie sakralnym zbędna jest narracja, drobny symbol przez wieki utrwalony w zbiorowej pamięci wiernych, wzniesiony jest do rangi archetypu. Jest świetnym portrecistą z gatunku artystów, dla których tematem jest życie wewnętrzne człowieka zespolone z jego wizerunkiem fizycznym. „…To co dla mnie jest ważne to znalezienie iskierki w drugim człowieku i próba ocalenia dobra…”

Maluje pejzaże o charakterystycznej karkonoskiej barwie, powstające w efekcie jego wędrówek po górach. Lecz choć pejzaż wydaje się być dla niego jedynie najprostszym przejawem malarskiej kreacji, za sprawą zastosowania kolorystyki i wyboru tematu, posiada znaczny ładunek duchowy… zresztą zgodnie z poetyką tutejszego krajobrazu. Wydaje się, że nie tylko malarstwo sakralne Boja Wojtowicza, lecz cała jego twórczość przynależy do sacrum, co jest jej kwintesencją, wyróżnikiem i siłą. Artysta nie boi się formułować sądów na temat malarstwa, wiary czy metafizyki, wyraża je w przestrzeni obrazu, który wydaje się być efektem intensywnego przeżywania religii, natury i otaczającego świata. Jest człowiekiem niezwykle świadomym, który umie swoją wiedzę teologiczną i doświadczenie życiowe oraz refleksję nad nimi zamknąć w czytelnym przekazie ikonograficznym. Ten duchowy wątek decyduje o jakości jego sztuki.