Mieszka w Rzymie, gdzie pracuje w swoim studio na Piazza Campitelli. Pinchi wywodzi się z rodziny organmistrzów, w której sztuka wiodła prymat nad materiałem. Jako dziecko zaczął malować pod okiem artysty Nereo Ferrarisa (1911-1975), który mieszkał z jego ciotką Marią Pia Pinchi, najważniejszą postacią w jego rozwoju kulturalnym i artystycznym. W latach 1989-1996 poznał Aurelio De Felice (1915-1996), który zasugerował mu skupienie swojego rozwoju artystycznego na własnym, ekspresyjnym świecie. W 2005 roku nastąpił przełom w jego pracy dzięki rozwinięciu techniki, którą Maurizio Coccia określił jako Pincbau, czyli tworzenie dzieł z pozostałych skrawków materiałów pochodzących z renowacji starych organów piszczałkowych lub tych zbudowanych przez rodzinę artysty.

Świat Andrei Pinchi to właśnie Pincbau, które wiąże się z obcowaniem artysty z zabytkowymi organami, ich archaicznymi dźwiękami oraz z cierpliwością jakiej wymaga ich kompleksowa struktura. Proces empatii, który prawie przekształca się w identyfikację. Zgadza się. To prawie tak, jakby Andrea Pinchi był częścią struktury genetycznej tych instrumentów, ponieważ to właśnie od tego dziedzicznego obiektu rozpoczyna się malowanie. Skórzane mieszki i oksydowane papiery stają się elementami gramatycznymi w procesie malowania. Artysta używa tych elementów do tworzenia własnych kompozycji, które przy zastosowaniu koloru nabierają dodatkowych walorów estetycznych.

Ale to nie wszystko.  Malowanie daje tym obiektom także nowe życie. Życie poza dźwiękiem, dla którego zostały pierwotnie stworzone. Odrodzenie poprzez proces malowania działa jak balsam. Drewno z XV wieku, kawałki cyny i skór zwierzęcych wyłaniają się (i ożywają) z malowanego tła. Materiały pozaartystyczne przechwytują światło. W rezultacie obraz wyrasta ze zwykłych znaków i dąży do osiągnięcia plastyczności objętości w przestrzeni. Staje się autonomiczną rzeźbą, co można zaobserwować w najnowszych pracach artysty. 

Od 2011 wystawiał w: Bari, Bazylei, Bruxelles, Como, Florencji, Foligno, Madrycie, Warszawie, Mediolanie, Prato, Rzymie, Spoleto, Treviso, Weronie. Brał udział w 54 Biennale di Venezia oraz gościł z wystawą w Museo Palazzo Collicola Arti Visive w Spoleto, Museo Palazzo della Penna w Perugii oraz w Complesso Monumentale del Vittoriano w Rzymie. Kuratorzy: Alessandra Bertuzzi, Francesca Briganti, Marta Calcagno, Sabina Caligiani, Maurizio Coccia, Lauretta Colonnelli, Noemi De Simone, Vittoria Garibaldi, Lucia Genga, Roberta Macchia, Sveva Manfredi Zavaglia, Gianluca Marziani, Stefoli Masi, Valeria Molosi Pacini, Vittorio Sgarbi, Chiara Silvestri, Clarissa Sirci, Claudio Strinati, Alessia Vergari. Niektóre z jego prac znajdują się w muzeach, fundacjach i kolekcjach prywatnych w Bari, Bonn, Bazylei, Bruxelles, Dubaju, Florencji, Foligno, Liegi, Madrycie, Mediolanie, Nowym Jorku, Padwie, Rzymie, Spoleto i Teheranie.