Malarz, grafik, pedagog. Profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Wydziału Artystycznego UMCS w Lublinie. Współtwórca lublińskiej Galerii Labirynt.
W 1995 roku ukończył studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi w pracowni malarstwa i rysunku prof. Mariana Jaeschke otrzymując dyplom z wyróżnieniem.

Niedługo po tym, w 1966, wziął udział w I Sympozjum Artystów i Naukowców ,,Sztuka w zmieniającym się świecie’’ w Puławach. Tam powstały jego pierwsze obrazy-reliefy, które nazwał Stymulatorami. Serię Stymulatorów kontynuował przez następne sześć lat. W tym czasie interesował się problemami kompozycji, przestrzeni i światła. Prace budowane z powtarzalnych pionowych i poziomych listew oraz form owalnych charakteryzował geometryczny ład oraz rytm wprowadzający odniesienia do muzyki.
W tym okresie, przy okazji wystawy we wrocławskiej galerii ,,Pod Moną Lizą’’ (1968) oraz realizacji na placu Kościuszki w ramach uczestnictwa w Sympozjum ,,Wrocław 70’’, Styka zaczął coraz śmielej eksperymentować z przestrzenią, kolorem i światłem co pozostało stałą cechą jego twórczości.

Na początku l. 70. utrudniony dostęp do metalu w Polsce, skłonił artystę do zarzucenia pracy w tym materiale i powrotu do malarstwa olejnego. Lata 1970-75 zaowocowały cyklem malarskim Kompozycje. Prace z tej serii zainspirowane zostały krajobrazem mazurskim, z którym Styka miął okazję obcować będąc opiekunem dydaktycznym plenerów malarskich ASP w miejscowości Szypry. Kompozycję opierają się na zestawianiu form organicznych z barwnymi płaszczyznami i wyznaczają etap poszukiwań malarskich środków wyrazu i stylu artysty.

Na przełomie 1979/80 malarstwo Styki przechodzi zasadniczą przemianę. Za dzieło przełomowe uznawane jest Fioletowe drzewo (1979) – praca, która wprowadza do twórczości artysty bardziej syntetyczne spojrzenie na naturę. W innych dziełach z tego okresu, do których nalezą m.in. Srebrne światło (1980), Podwójne przecięcie (1982) czy Pulsująca szarość (1984), można zaobserwować dalej posunięte abstrahowanie i fragmentaryzowanie formy drzewa oraz wyraźniejsze podziały geometryczne wprowadzone za pomocą pionowych, poziomych i diagonalnych czarnych linii. W tym czasie w malarstwie Styki pojawia się charakterystyczny znak przecinających się pociągnięć pędzla. Dzieła z pierwszej połowy l. 80., mimo wyraźnych, geometrycznych podziałów na strefy w obrębie obrazu, stają się coraz bardziej ekspresyjne i mocniej oddziałują kolorem (Konsekwencja multiplikacji 1982, Wyodrębnienie czerwieni 1983).  

Koło roku 1984, w rysunkach Styki (Zawieszenie w przestrzeni, 1984), zaobserwować można, chęć powrotu do środków stylistycznych z okresu Stymulatorów. Malarska seria Zawieszenie, zapoczątkowana we Włoszech w 1985, jest powrotem do porządkowania przestrzeni i tworzenia harmonii za pomocą rytmicznych powtórzeń form. Do końca l. 80 formy stają się coraz prostsze i z zgeometryzowane.

Lata 90. Przynoszą nieoczekiwaną zmianę. Nadrzędny porządek i rytm wprowadzony przez geometryczne podziały znika, a harmonia ustępuję niczym nieograniczonej ekspresji. Chaotyczne rozrzucenie barw i kresek na płótnie wprowadza nieład, niepokój i wrażenie przypadkowości (Znakowanie w szarości, 1991, Pejzaż zimowy, 1992). Etap ten nie trwa jednak długo, bo już w 1996 artysta powraca do klarownych, geometrycznych porządków w cyklu Formy najprostsze. W obrazach z tej serii centrum kompozycji stanowi koło lub trójkąt, z kwadratami lub prostokątami w tle. Wprowadzona zostaje dominanta jednego koloru, zieleni, czerwieni lub błękitu. Krótkie, rytmiczne pociągnięcia pędzla przywracają twórczości Styki harmonię i wrażenie uporządkowania przestrzeni.

Malarstwo Adama Styki po roku 2000 jest syntezą wszystkich faz, przez które przeszła twórczość tego artysty, cechuje się ładem i harmonią, jednak daje też wyraz emocjom. Styce udało się stworzyć swój własny język wypowiedzi artystycznej oraz dystynktywny styl.