Uczył się u Mehoffera i Pankiewicza. W latach 1937-1939 był wykładowcą Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych w Warszawie. Od 1947r. był profesorem ASP w Warszawie, PWSSP w Poznaniu (1949r.) i Politechniki Gdańskiej (od 1955r.). Na jego twórczość wpłynęła znajomość sztuki Bonnarda. Jego cały przedwojenny dorobek spłonął w powstaniu warszawskim. Zajmował się malarstwem sztalugowym (pejzaże, sceny figuralne), ściennym witrażem (nowa technika witrażu, ujętego w ramy z prefabrykatów betonowych) oraz rzeźbą.