Prąd w sztuce europejskiej i amerykańskiej bez bezpośrednich związków z realizmem magicznym w literaturze iberoamerykańskiej. Nazwę wywodzi się od niemieckiego historyka sztuki Franka Roha, który użył jej w tytule swojej książki w 1925 roku w zastosowaniu do twórczości artystów bliskich Nowej Rzeczywistości (Neue Sachlichkeit, kierunek w sztuce niemieckiej okresu międzywojennego), ale nawiązujących też do XIX-wiecznego niemieckiego malarstwa romantycznego. Później mianem realizmu magicznego zaczęto określać także m.in. obrazy Giorgia de Chirico, powojenne malarstwo René Magritte'a, George'a Tookera i Christiana Schada.