Termin po raz pierwszy użyty w  roku 1958 w „Art News" w odniesieniu do prac Jaspera Johnsa przedstawiających tarcze strzelnicze z wmontowanymi w nie gipsowymi głowami. Wkrótce nazwą tą, początkowo często w znaczeniu pejoratywnym, zaczęto określać wiele nowych zjawisk artystycznych po ekspresjonizmie abstrakcyjnym, a zwłaszcza te, w których znalazły szerokie zastosowanie przedmioty znalezione. Z czasem neo-dada i neodadaizm stały się określeniami stosowanymi do twórczości wielu artystów działających niezależnie od siebie, a wychodzących z przekonania, że śmietniska naszej cywilizacji tworzą substytut natury i powinny być, tak jak niegdyś ona, materiałem sztuki. Wcześni neodadaiści utorowali drogę pop artowi i nowemu realizmowi. Za wzorcowy przykład neo-dada podaje się często fluxus.