substancja szklista, przezroczysta lub kryjąca, bezbarwna lub barwiona, którą pokrywa się, w wysokiej temperaturze, przedmioty metalowe. Rozróżnia się dwa rodzaje emalii - komórkową (cloisonné) i żłobkową (champlevé). Emalia komórkowa, stosowana w warsztatach klasztornych, polegała na przylutowaniu na podłożu ze złota cienkich przegródek, między którymi umieszczano warstwy emalii. Nagły rozkwit życia świeckiego w poł. XII w. spowodował wzmożoną produkcję złotniczych przedmiotów kultowych: relikwiarzy, cyboriów, kielichów i pastorałów, które uzupełniała biżuteria zdobiąca zwłaszcza stroje świeckie. Wtedy też zarzucono emalię komórkową, zaś złoto zastąpiono miedzią, w której zamiast żmudnego i precyzyjnego przymocowywania przegródek, zaczęto ryć przy pomocy dłuta zagłębienia, wypełniane następnie emalią. Niepozorne podłoże zakrywano nieprzezroczystą barwioną emalią. Ośrodkiem tego nowego sposobu produkcji było Limoges, gdzie użyto nieznanych dotąd efektów polegających na śmiałych kontrastach kolorystycznych, stanowiących istotę kompozycji. Emalia ta nazwana żłobkową, straciła powodzenie na początku XVI w. i została zastąpiona pochodzącą z Włoch techniką emalii malarskiej, z granatowym tłem i białą dekoracją. Limoges stało się głównym ośrodkiem tej nowej techniki. Wsławiły się w niej rodziny emalierów: Limosin, Pénicaud, Pierre Reymond, Pierre Courtois, De Court. W XVII w. pojawiła się nowa metoda wynaleziona przez Jacquesa Nouailher, polegająca na kładzeniu grubej warstwy emalii białej, na której malowano farbami emaliowymi. W tym samym czasie w Blois i w Châteaunud warsztaty Toutina, Petitotów i Gribelinów wyrabiały miniatury do zdobienia zegarków i biżuterii, malowane farbami emaliowanymi na białym tle.