Wyroby porcelanowe z kaolinu, które powstały w X w. n.e., w początkach panowania dynastii Sung, zawdzięczają swą wysoką jakość nie tyle zręczności ich twórców, choć była ona niezaprzeczalna, co przestrzeganiu zasady „dojrzewania" masy porcelanowej, które dokonywało się w wilgotnym środowisku organicznym na przestrzeni długiego czasu: dokumenty określają ten okres na sto lat. Ceramicy przekazywali masę porcelanową z ojca na syna. Przygotowany w ten sposób materiał ułatwiał proces wypalania, które w praktyce odbywało się w temperaturze dużo niższej niż 1410 st. C, koniecznej przy wypalaniu porcelany z Sevres. W epoce Sung (960-1279) manufaktury Tingczou wyrabiały porcelanę białą z dekoracja roślinną rytą lub wymodelowaną w płytkim reliefie; w Lungts'üan produkowano tzw. seladony, czyli porcelanę o odcieniu wody morskiej, zazwyczaj bez ozdób lub pokrytą delikatną dekoracja rytą albo modelowaną. W prowincji Honan powstała porcelana „plamista", rywalizująca z wyrobami, w których ściekające szkliwo tworzyło zgrubienia u podstawy naczynia. Manufakturę Tsiczou charakteryzowały w epoce Sung dekoracyjne wazy malowane lub pokryte płaskim reliefem. Władcy z dynastii Ming (1368-1644) założyli niedaleko swojej stolicy, Nankinu, manufakturę cesarską, w której produkowano duże naczynia zdobione podszkliwnie i wazy z dekoracją pięciobarwną, kryte szkliwami. W okresie dynastii Ts'ing dalszy rozwój manufaktury podkreślają prace o charakterze wyczynowym. Jeszcze za dynastii Ming powstał warsztat w Tehua wyrabiający słynną porcelanę białą („blanc de Chine").