Zofia Kubicka. Rzeźba

Zofia Kubicka jest performerką, autorką projektów edukacyjnych, współtworzącą Fundację Otwarta Pracownia Twórcza, jednak przede wszystkim rzeźbiarką, w której twórczości odnajdujemy nie tylko tę wrażliwość, ale także niezwykłe pokłady subtelności, a nawet liryki. Autorka urodziła się w połowie lat 60-tych w Gołdapii we wschodniej Polsce. W 1994 ukończyła studia w pracowni rzeźby prof. Jana Kucza na Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tworzy zarówno małe formy rzeźbiarskie, jak i rzeźby ogrodowe ( te znajdują się m. in. w Zespole Pałacowo-Parkowym w Lesznie). Jej prace znajdują się przeważnie w prywatnych kolekcjach rozsianych po całym świecie (Polska, Hiszpania, USA, Włochy, Anglia). Tło kulturowe artystki to zbiór wielu kultur z których czerpie artefakty i których mistykę można dostrzec we wszystkim, co tworzy. Rzeźbiarkę głęboko inspiruje bogata znaczeniowo kultura Słowiańska oraz jej nieoczywista relacja między człowiekiem a naturą. Zofia Kubicka często sięga po mocno feminizowane tematy, takie jak macierzyństwo, intymność. Ma rzadką zdolność uchwycenia archetypów kobiecości poprzez pryzmat codzienności. Zdarza się, iż widz, w stworzonych przez artystkę, życiowo nieidealnych formach kobiecego ciała, odnajduje siebie. Dowodzi to niezwykłego talentu autorki. Oglądając jej dzieła, nie sposób przeoczyć pewnych “wibracji” między dziełem a przestrzenią, w której się znajduje. Miękkość i delikatność artystycznego języka artystki, tworzenia struktur rzeźbiarskich, jest naznaczona osobistymi doświadczeniami. Nie tworzy realistycznych dzieł, ale iluzję. Widz ma wrażenie kontaktu z energią egzystencji. W swoich pracach odkrywa rzeczywistość subtelnych wyobrażeń na podstawie oszczędnej gestykulacji przedstawionych postaci i rzeźbiarskich sytuacji. Rzadko nadaje twarzom stworzonych postaci wyraz, który pokazuje emocje, są nacechowane koncentracją lub obojętnością; rzeźbiarka używa gestu, ruchu pełnego mistycznej wrażliwości, aby wyrazić emocje. Warto także wspomnieć o procesie twórczym autorki: nic w swoich dziełach nie pozostawia przypadkowi - nawet zgoła niedopracowane szczegóły pełnią ważną funkcję w przekazie jaki chce uzyskać. Gdy już muzy pobłogosławią rzeźbiarkę wizją pracy z właściwym ludziom wybitnym zapałem, poświęca się kreowaniu formy, niekiedy przerywając pracę aby nie zaburzyć jej nadmiarem myśli. Zofia Kubicka wyraża swoją wrażliwość przy pomocy wielu materiałów, jej ulubionym jest jednak brąz; ze względu zarówno na trwałość jak i na swego rodzaju nieuchwytne ciepło jakim emanuje.