Zabezpiecz rzeczy, które może porwać wiatr. Zdanie wyrwane z kontekstu alertu RCB rozsyłanego przez służby państwowe zabrzmiało jak wiersz lub słowa piosenki. Poetyka zdania sprawiła, że chaos pogodowy spotkał się z metaforycznym rozumieniem wiatru, a perspektywa realnego zagrożenia z symboliką przemijania i niepokoju, zamieszania i pustki. Pojemne zdanie pobrzmiewało wieloznacznie podczas oglądania przeglądów i wizyt w pracowniach, by wreszcie stać się tytułem wystawy kontynuującej tradycję akademickich „Pokazów osobnych”.
Zapoczątkowane pod koniec lat osiemdziesiątych, w czasie przejściowym między katastrofą w Czarnobylu, a upadkiem muru berlińskiego kolejne „Pokazy osobne” towarzyszyły młodej sztuce w wyrażeniu swojej tożsamości w nowych warunkach ekonomicznych i społecznych. „Pokazy osobne” od początku były oparte na wyborach subiektywnych i intuicyjnych i nie miały znamion konkursu, jak to ma miejsce chociażby podczas przeglądów najlepszych dyplomów. „Wybór jest zawsze osobisty”, pisał kurator Jacek Sienicki w tekście do wystawy z 1990 roku.
Wystawa powstaje w rozpoczętych pandemią latach dwudziestych, cieniu konfliktów i wojen, w momencie zmian politycznych w kraju, w obliczu kryzysu instytucji kultury i niepewności rynku sztuki. Składa się z trzech trwających tydzień odsłon, których otwarcia odbywają się w kolejne czwartki listopada. Każda kolejna odsłona rozgrywa się w obrębie zagadnień takich jak ulotność i trwałość, idea i obiektowość, symbolizm i cielesność. Będą to trzy osobne pokazy artystek i artystów najmłodszej generacji podejmujących wybory artystyczne w zwichrowanych czasach.
Kurator: Paweł Brylski
Udział biorą:
9 listopada
Agata Charuk, Karol Gniazdowski, Angelika Rudak, Natalia Skipirzepa, Kacper Tomaszewski
16 listopada
Ewa Dąbkowska, Aleksandra Jastrzębska, Weronika Nowojska, Pola Rutkiewicz, Karolina Wyka
23 listopada
Jędrzej Bieńko, Natalia Lewandowska, Sandra Okrasa, Anna Radzimińska, Katarzyna Sporn