Jeszcze niedawno większą część mojej pracy wykonywałem w ruchu. Teraz, odkąd staramy się upodobnić galerię do tych zagranicznych, moja aktywność sprowadza się do niewielkich ruchów palców, którymi stukam w klawiaturę, siedząc. Gdybym nie musiał pić kawy i gdybyśmy mieli lepsze krzesła w galerii, mógłbym właściwie tak siedzieć wiele godzin.
W przeszłości taka praca z nieznacznym udziałem ruchu byłaby zarezerwowana dla najbardziej precyzyjnych rzemieślników, intelektualistów i artystów (i to tylko tych, którzy lubili cyzelować swoje dzieła). No i może dla pisarek i pisarzy, chociaż klawisze w maszynie do pisania trzeba bylo wciskać naprawdę głęboko, przez co ich praca przypominała bardziej obsługę miniaturowej przędzalni niż pisanie dziś. Mógłbym nawet być z tego dumny, gdyby nie fakt, że dziś prawie każdy, kto ma wyższe wykształcenie, pracuje podobnie. Ramiona przez większość czasu mogą pozostać nieruchome, obojętne.
Najgorsze jest to, że i czas wolny wypełnia mi ten sam bezruch. Tutaj kalorie spalają tylko pojedyncze palce, zwłaszcza gdy powiększam ekran, mięśnie przyczepione do gałek ocznych. Napawa mnie to smutkiem, ale kogo by nie napawało.
Na wystawie pokażemy ruchome rzeźby Joanny Piotrowskiej oraz skontrastowane ze sobą prace Unicy Zürn i Hanny Hur.
Fotografia u góry; Joanna Piotrowska, Dreams are the facts from which we must proceed, 2023