Praski Tydzień Sztuki to największe w Czechach wydarzenie kulturalne poświęcone sztuce. W tym roku Praski Tydzień Sztuki po raz kolejny zaprezentuje to, co najlepsze w miejskich galeriach i muzeach sztuki. Otwarcie festiwalu odbędzie się w czwartek 21 września w Praskiej Galerii Narodowej w Pałacu Targowym. W kolejnych dniach festiwal będzie się rozwijał w ponad trzydziestu wybranych przestrzeniach i instytucjach artystycznych w całym mieście.
Wernisaż: 22.09.2023 - godz. 17:00
Jeruzalemska 964/4
Praha 1 - Nove Mesto
Wystawa “Współczesna Abstrakcja Polska” przygotowana specjalnie na to wydarzenie przez Molski gallery&collection na przykładzie wybranych prac autorstwa siedmiorga artystów przedstawia wielopłaszczyznowość pojęcia abstrakcji. Zebrane dzieła tworzą konglomeratu ukazując, w jak odmiennych kierunkach może rozwijać się współczesna abstrakcja i egzystować na odmiennych płaszczyznach znaczeniowych, co wpływa na jej nieograniczoność. Co istotne abstrakcja nie jest głównym tematem sztuki tworzonej przez artystów, których dzieła są prezentowane na wystawie. Jest jedynie środkiem artystycznego wyrazu, który pozwala zrozumieć świat poprzez inne, równoległe rzeczywistości.
Na wystawie zobaczymy prace Tamary Berdowskiej, Mariusza Kruka, Sebastiana Krzywaka, Krzysztofa Mętela, Michała Misiaka, Mateusza Piestraka oraz Kingi Popieli!
"WSPÓŁCZESNA ABSTRAKCJA POLSKA"
To co oczywiste jawi się jako nieoczywiste, a nieoczywistość staje się oczywistością. Przekraczanie granic rzeczywistości wiąże się z poznawaniem i eksploracją nowych wymiarów. Odkrywaniem światów i tworzących je systemów.
Ta nieoczywistość może przybierać różne formy. Może przemawiać przez barwę, światło, kształt czy strukturę. Czasem przypomina coś znajomego, a innym razem zdaje się być powidokiem odległych wspomnień, których istnienie poddajemy w wątpliwość.
W ten sposób rodzi się wielopłaszczyznowe pojęcie abstrakcji. Tak jak w różnych przestrzeniach i schematach tworzących otaczającą nas rzeczywistość, tak i w sztuce może ujawniać się pod inną postacią. Być ekspresyjna, przepełniona intensywnymi barwami, dynamiczna i wyzwalająca, albo wręcz przeciwnie - charakteryzować się ascetyzmem, scjentyzmem czy przemawiać językiem geometrii lub skupiać się wokół transcendencji i wpływać na medytacyjny wymiar dzieła.
Abstrakcja nieustannie przybiera nowe oblicza. Dopasowuje się do konkretnego czasu – momentu historycznego, w którym służy jako język artystycznej ekspresji posługującego się nim twórcy. Jej nieustępliwa aktualność wynika z jej samoistnej cechy polegającej na dekonstrukcji samej siebie prowadzącej do ponownych narodzin w nowej rzeczywistości.
Jak pisała Bożena Kowalska – “Geometria w sztuce, także współczesnej, jest sposobem przekazywania określonych treści, nie zaś formułą estetyczną. Temu też celowi służyło skłonienie artystów do odpowiedzi na zadane wprost pytanie: Jakie zdanie spełnia w sztuce geometria?”
Tym co łączy geometrią z abstrakcją jest potrzeba zrozumienia mechanizmów funkcjonowania i istnienia świata. Abstrakcja zaczyna polegać na udawaniu rzeczywistości a z drugiej strony uabstrakcyjnia świat, w którym przyszło nam żyć na co dzień posługując się zróżnicowanymi środkami artystycznego wyrazu.
Wystawa “Współczesna Abstrakcja Polska” na przykładzie wybranych prac autorstwa siedmiorga artystów przedstawia wielopłaszczyznowość pojęcia abstrakcji. Zebrane dzieła tworzą konglomerat prac przedstawiających wielopłaszczyznowość pojęcia abstrakcji. Ukazują, w jak odmiennych kierunkach może rozwijać się współczesna abstrakcja i egzystować na odmiennych płaszczyznach znaczeniowych - co wpływa na jej nieograniczoność. Co istotne abstrakcja nie jest głównym tematem sztuki tworzonej przez artystów, których dzieła zostaną zaprezentowane na wystawie. Jest jedynie środkiem artystycznego wyrazu umożliwiającym zrozumienie świata poprzez inne, równoległe rzeczywistości.
ARTYŚCI
TAMARA BERDOWSKA
Tamara Berdowska jest jedną z najbardziej oryginalnych przedstawicielek abstrakcji geometrycznej nie tylko w Polsce, ale i w perspektywie międzynarodowej. Podobnie jak dla niektórych pionierów abstrakcji, obraz miał być dla niej sposobem na oderwanie się od indywidualnie i empirycznie przeżywanego doświadczenia, na odkrycie niewidzialnych, ale istniejących zasad. Koncepcje powstające w wyobraźni, pozbawione jakiegokolwiek odniesienia do rzeczywistości zmysłowej, realizowane są cyklicznie, opracowywane w wielu wynikających z siebie wariacjach. Jeden obraz rodzi kolejny, aż pojawia się poczucie spełnienia idei i potrzeba przejścia do następnego etapu. Praca ewoluuje nie w ramach stworzonego systemu, ale zgodnie z rozwojem samej artystki, dla której ważne jest wyczucie żywości i autentyczności własnego dzieła.
MARIUSZ KRUK
Twórczość Mariusza Kruka leży u podstaw rozwoju polskiej sztuki w latach 80’ XX w. W 1992 roku został nagrodzony na IX Documenta w Kassel w Niemczech. Tym co wyróżnia jego sztukę na tle mu współczesnych jest oryginalny i niekonwencjonalny dobór materiałów użytych do wykonania poszczególnych prac. Kruk sięga po przedmioty pomijane w artystyczno-sztucznym dyskursie takie jak: karton, opona, sznurek itp.
W jego pracach najważniejszym staje się dążenie do złapania momentów gdzieś pomiędzy mikro a makro rzeczywistością. Używanie materiałów zazwyczaj niedocenianych i uważanych za mało znaczące, za mało wyrafinowane dodatkowo wzmaga i podkreśla nieuważność w postrzeganiu ów chwil pomiędzy konstytuujących dzianie się – istnienie przyczyn zdarzeń i wiążących je skutków.
Oprócz wspomnianych fantastyczno-lirycznych instalacji realizuje się również w medium rysunku, obrazu oraz poezji.
SEBASTIAN KRZYWAK
Rozkładanie na czynniki pierwsze procesu malarskiego czyni sztukę uprawianą przez Sebastiana Krzywaka przestrzenią umożliwiającą koegzystencję pozornie przeciwstawnych wobec siebie pojęć tj. niszczenie i tworzenie czy destrukcja i budowa. Poprzez usuwanie poszczególnych warstw farby Krzywak niejako dekonstruuje konserwatywne schematy deterministycznego aktu twórczego wprowadzając do niego kategorię przypadku. Do klasycznie rozumianej abstrakcji geometrycznej wprowadza formy organiczne i mikrobiologiczne. Regularne kształty takie jak linia, kwadrat czy punkt zostają rozwinięte w stronę czystej niczym nieograniczonej abstrakcji pozornie tracąc przy tym swój kształt na rzecz rozmycia, wymazania czy rozproszenia. Pozornie niechlujnie nałożone na płótno w ostatnim etapie pracy pociągnięcia farbą lub sprayem są efektem długotrwałego procesualnego charakteru pracy.
Niezwykle oryginalne i wysublimowane prace powstają na styku różnych technik i materiałów malarskich tj. np. Emalia, spray i akryl.
KRZYSZTOF MĘTEL
Sztuka uprawiana przez Krzysztofa Mętla koncentruje się wokół zagadnień procesu twórczego gestu malarskiego oraz relacji obrazu z dyskursami pozamalarskimi. Często korzysta z pożyczonych przedmiotów, uznawanych za nieartystyczne. Tworzone przez niego prace składają się z cykli, które kadrują lub opowiadają historię, czasem odnajdując punkty wspólne jedynie w rozwiązaniach formalnych. Jego praktykę cechuje silna kontekstualizacja działań i tematów, a także skupienie uwagi na tym, co zazwyczaj znajduje się na peryferiach pola widzenia i jest łatwo przewidywalne. Jak sam mówi, w swoich pracach lubi ironiczne rozwiązania, podkreślając tym samym intertekstualny charakter malowanych obrazów.
MICHAŁ MISIAK
Obrazy Misiaka działają jako swego rodzaju impuls generujący u odbiorcy moment wniknięcia do sfery wewnętrznych uczuć i emocji. Źródłem umożliwiającym na zajście autoekstazy są ograniczone środki malarskiego wyrazu, którymi posługuje się artysta. Zgodnie z bliską mu filozofią pitagorejską stara się ukazać w swych pracach prawdziwe piękno i harmonie dostrzegalne przez umysł ludzki jedynie w przedmiotach symetrycznych.
Jego płótna koncentrują się wokół wibracji świtała i koloru rozciągających się i ingerujących w otaczającą je rzeczywistość poza obrazową. Wyjście poza ramy obrazu struktur o rytmie zbliżonym do fal elektromagnetycznych jest wynikiem wizualizacji otaczającej człowieka niewidzialnej rzeczywistości, która ujawnia się na obrazie a następnie rozchodzi poza ramy przestrzeni pozostając obecną i uaktywnioną w umyśle widza.
MATEUSZ PIESTRAK
Sztuka tworzona przez Mateusza Piestraka jest próbą połączenia różnych tradycji malarskich na jednej powierzchni. Malując szuka odpowiedzi na pytanie czym jest malarstwo i jak to jest być malarzem? Jaka jest rola malarza i malarstwa we współczesnym świecie? Jego obrazy i instalacje znajdują się na styku realizmu i abstrakcji. Kształty, symbole i znaki zaczerpnięte ze świata materialnego stają się abstrakcyjne, ale tylko pozornie. W swoich pracach artysta zdaje się prowadzić swoistą grę z widzem, podważając jego poczucie w i wiedzę o otaczającym go świecie. Tworzy różne serie obrazów, które zazwyczaj łączy estetyka montażu, kategoria powierzchowności i poczucie rozczarowania.
KINGA POPIELA
Kinga Popiela w swojej twórczości skupia się na perfomatywności gestu malarskiego, indywidualnej pamięci ciała oraz jego ekspresji w stosunku do przestrzeni. Obrazy Popieli są swego rodzaju świadectwem fragmentarycznego współistnienia artystki z materią w trakcie wykonywanego aktu twórczego. Powstają dzięki nieprzerywalności gestu malarskiego - nakładaniu farby na płótno lub papier pędzlem lub za pomocą specjalnie stworzonych przez artystkę narzędzi, a następnie prowadzeniu farby po powierzchni aż do momentu jej wyczerpania. Ten zabieg niejako uwypukla intymne powiązanie ciała artystki z tworzonym przez nią obrazem. Dochodzi do rejestracji przeszłości na płótnie. Obraz staje się nośnikiem przyszłości - immanentnym świadectwem czasu swego powstania.
Kinga Popiela, Bez tytułu (z cyklu Hylemorfizm), 2023, akryl na płótnie, 110 x 120 cm
Michał Misiak, FR-79, oil on canvas, 120 x 120 cm, 2022
Mariusz Kruk, Bez tytułu, 2018, papier, tkanina, ołówek, taśma mapa, piłka, 78x127,5x3 cm
Sebastian Krzywak, Bez tytułu 151, 2023, akryl i spray na płótnie, 190 X 150 cm
Tamara Berdowska, forma przestrzenna
Mateusz Piestrak, Kompozycja-IV, 195 x 174 cm
Krzysztof Mętel, bez tytulu (6), 2022, akryl, emalia, olej, 200 x 150 cm
