Wojciech Plewiński jest człowiekiem skromnym i skupionym na swoich pasjach.
Niespecjalnie dba o PR i uważa się za FOTOGRAFA, choć jest członkiem Związku Polskich ARTYSTÓW FOTOGRAFIKÓW od 1956 roku. Ktoś powiedział, że Artystą się nie tyle „jest”, co raczej się „bywa”. Wygląda na to, że On bywał nim w swym długim życiu dosyć często i do tego we właściwym miejscu, i w decydującym momencie. Zawsze skupiony na rzemiośle i uważnej – żarliwej, jak powiedział Wojciech Nowicki – obserwacji. Skupiony na wyrażeniu za pomocą obrazu fotograficznego istoty sprawy, problemu, na trafieniu w sedno. W latach 90 XX wieku nie rozstawał się z małym Olympusem „mju”. Dziś czasy i technologia się zmieniły. To telefon stał się dla Niego narzędziem do robienia notatek z patrzenia na świat. Ta wystawa pokazuje kadry z Jego codzienności i zawsze aktywnego trybu życia.
Wojciech Plewiński – urodził się w 1928 roku w Warszawie. Mieszka w Krakowie. Z wykształcenia jest architektem, w 1955 roku uzyskał dyplom na Politechnice Krakowskiej. Wojciech Plewiński zainteresował się fotografią w czasie studiów architektonicznych około 1953 roku. Wtedy też zaczął wysyłać swe pierwsze zdjęcia na konkursy i zdobywać nagrody. W 1955 roku został przyjęty do Związku Polskich Artystów Fotografików, a rok później, na fali odwilży, rzucił pracę w biurze, w Pracowniach Konserwacji Zabytków, i zaczął pracować jako wolny strzelec. Szybko podjął współpracę (od 1957 roku) z redagowanym przez Mariana Eile tygodnikiem „Przekrój”. Współpracował również z Wydawnictwem Muzycznym (1950-1960) oraz „Tygodnikiem Powszechnym” (od 1956), dla którego wykonywał zdjęcia ilustrujące teksty literackie, reportaże i recenzje. Fotografie Plewińskiego znalazły się na ponad 500 okładkach „Przekroju”. Pismo jako pierwsze w Polsce umieszczało tam zdjęcia młodych kobiet, nazywanych w redakcyjnej nomenklaturze „kociakami”. Jednak dzisiaj brzmiące szowinistycznie „kociaki” nie pozostały jedyną specjalnością Plewińskiego, który zasłynął przede wszystkim jako fotograf scen teatralnych Krakowa. Jest autorem zdjęć do ponad 800 spektakli. Pierwszą fotografowaną przez niego sceną był Teatr Rapsodyczny. Potem dokumentował spektakle m.in. w Teatrze STU, Tatrze Ludowym, Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, Tatrze Starym, gdzie na przestrzeni 40 lat sfotografował niemal wszystkie spektakle oraz Teatrze Polskim we Wrocławiu. Fotograf środowiska artystycznego w Krakowie. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi. Jest jednym z ważniejszych przedstawicieli pokolenia fotografów powojennych, którego twórczość koresponduje z pracami francuskich fotografów humanistycznych lat 50. XX wieku – Henriego Cartiera-Bressona czy Elliota Erwitta. W jego dorobku znalazły się zdjęcia, które należą do kanonu polskiej kultury wizualnej. Jego dzieła prezentowane były na wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych w Polsce
i za granicą, m.in. w Austrii, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Szwecji, we Włoszech, Francji, w Meksyku i Hongkongu. W 2011 roku Muzeum Narodowe w Krakowie przygotowało wystawę retrospektywną z okazji 50 lat jego pracy twórczej. Obecnie zdjęcia Plewińskiego znajdują się m.in. w archiwach Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Centrum Scenografii Polskiej w Katowicach, Muzeum Narodowego Starego Teatru w Krakowie czy Muzeum Fotografii w Krakowie (MuFo). Fotograf, którego trzeba znać - Fundacja Sztuk Wizualnych opracowała archiwum fotografii Wojciecha Plewińskiego publikując stronę wojciechplewinski.com. Nie tak dawnej wystawie w warszawskim Domu Spotkań z Historią towarzyszył album zdjęć Wojciecha Plewińskiego z tekstami Aleksandry Boćkowskiej oraz Anny Brzezińskiej i Katarzyny Sagatowskiej.
Kuratorzy Galerii: Maciej Plewiński, Danuta Węgiel