Władysław Koch - artysta, jak wielu innych, zapomniany przez wojenną zawieruchę. Po jego śmierci w 1944 r. poświęcono mu zaledwie dwie małe wystawy, zorganizowane przez rodzinę.
Jako galeria specjalizująca się w okresie 20-lecia międzywojennego - i reprezentująca spuściznę artysty - pragniemy przywrócić o nim pamięć, poświęcając Kochowi cykl wystaw. Towarzyszyć będzie mu dwuczęściowy katalog (pierwsza część po wystawie malarstwa i druga po planowanej na 2026 r. wystawie grafiki) - skompilowany i wydany w formie książkowej.
Kuratorską opiekę nad wystawą sprawuje prof. Iwona Luba, Kierownik Katedry Sztuki Nowoczesnej Uniwersytetu Warszawskiego, członkini Międzynarodowej Rady Muzeów (ICOM) i wybitna badaczka sztuki polskiej i europejskiej.
Na ekspozycji znajdzie się 6 prac olejnych oraz 1 praca na papierze z lat 30. wraz z fotografiami z archiwum rodzinnego. Każda z prac reprezentuje inny kierunek poszukiwań formalnych artysty - od psychologizujących portretów, przez monumentalną Wiosnę, kończąc na profetycznym autoportrecie w mundurze. Twórczość Kocha charakteryzują wyprzedzające swoje czasy eksperymenty fakturowe oraz wysoka wartość artystyczna i historyczna, doceniona m.in. przez Muzeum Narodowe w Warszawie, które posiada prace artysty w swojej kolekcji.
Tragiczna śmierć Kocha i późniejsze wydarzenia - front przetaczający się przez rodzinną posiadłość artysty w podwarszawskiej Zielonce - sprawiają, że ocalała spuścizna jest jedynie ułamkiem, na podstawie którego możemy rekonstruować jego poszukiwania artystyczne. Ułamki te, są jednak bardzo ciekawe i zasługują na szersze rozpoznanie w kontekście polskiej historii sztuki.
Władysław Koch - urodzony 1904 roku w Warszawie. W 1939 został zmobilizowany do 7. Pułku Ułanów, a w czasie okupacji pod pseudonimem „Mistrz” służył w Pułku AK „Jeleń”. Brał udział w Powstaniu Warszawskim, podczas którego zginął 13 września 1944 r. na ul. Śniadeckich w Warszawie.
W latach 1925-1933 studiował na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych i należał do drugiej generacji uczniów Tadeusza Pruszkowskiego. Był członkiem ugrupowania nazywanego Szkołą Warszawską, którego założenia podobne były do tych propagowanych przez Bractwo św. Łukasza. Jego członkowie czerpali z tradycji warsztatowej i refleksji teoretycznej XVI- i XVII-wiecznego malarstwa holenderskiego i hiszpańskiego, a przede wszystkim włoskiego renesansu. Przedstawiciele Szkoły Warszawskiej pragnęli tworzyć w oparciu o rzetelny, klasyczny warsztat malarski, kładąc jednak większy niż “łukaszowcy” nacisk na zagadnienia kolorystyczne oraz swobodną, zabarwioną humorem tematykę dzieła.
Podczas studiów Władysław Koch uzyskał stypendia, które pozwoliły mu na odbycie podróży poEuropie (1932), Stanach Zjednoczonych, Algierze i Hiszpanii (1933). Szczególnie pobyt w NowymJorku wywarł wpływ na jego twórczość, uwidaczniając się w podejmowanej przez artystę tematyce.
Koch był twórcą z szerokim wachlarzem umiejętności warsztatowych, o czym świadczy mnogość technik artystycznych i graficznych, którymi z wprawą się posługiwał. Eksperymentował m.in. z akwafortą, litografią czy suchą igłą, podobnie jak z rysunkiem piórkiem, malarstwem olejnym i akwarelą. Poza wprawą techniczną, twórczość Kocha charakteryzuje również uważność - wybierane przez niego tematy i sposób w jaki są przedstawiane świadczą o tym, jak bacznym obserwatorem rzeczywistości był. Zaczynając od psychologizujących portretów bliskich, poprzez patriotyczne metafory czy minimalistyczne sceny z życia Kazimierza Dolnego, aż po niewybredną satyrę.
Fotografia u góry: Władysaw Koch, Bez tytułu (Melancholia), ok. 1930 (fragment)
Władysław Koch, Wiosna, lata 30. XX w.
Władysław Koch, Organista, 1932 - 1934
Władysław Koch, Młynarz, 1933
Władysław Koch, Autoportret w mundurze, 1932