Witold Urbanowicz „…Zapytany o to, czym różni się od innych malarzy, odpowiedział: „Przede wszystkim, intensywnością wypowiedzi. Moje obrazy są wypełnione światłem, kolorem, formą, do granic możliwości”. Aby osiągnąć tę intensywność, sięgał do środków, które wydają się wykluczać wzajemnie. Silnym nerwem ekspresjonisty łączył abstrakcję i figurację; chętnie sięgał do groteski; opowiadał w swoich obrazach dziwne historie będące tyleż metaforami egzystencji w wymiarze uniwersalnym, co aluzjami do życia hic et nunc, najeżonego trudnościami, śmiesznością, opresją i walką.
W powyższym autokomentarzu podkreślał, iż interesuje się „malarską materią, żywą, pulsującą, ruchliwą, w której jest dusza”. „Co Ty pleciesz? – kontrował sam siebie. – Dusza w materii? W obrazie?”. „Tak! – odpowiadał stanowczo – Im bardziej intensywna materia, tym bardziej obraz uduchowiony”. Tę zasadę zrealizował z nawiązką w serii obrazów Krzyże, która w głównym trzonie powstała w roku 1985. …”
Witold Urbanowicz (ur. 1931 w Oszmianie na Wileńszczyźnie, zm. 2013 w Krakowie) ‒ malarz, rysownik, pedagog, członek II Grupy Krakowskiej (do której należała również jego żona, malarka Danuta Urbanowicz). W latach 1950-1956 studiował na ASP w Krakowie. Był uczniem profesorów Zygmunta Radnickiego, Zbigniewa Pronaszki, Czesława Rzepińskiego i Jonasza Sterna. Razem z przyjaciółmi ze studiów założył tzw. „Grupę Pięciu”, zwaną później „Grupą Nowohucką”, która w roku 1961 została włączona do II Grupy Krakowskiej. Na przełomie lat 50.‒ 60. współtwórca nurtu malarstwo materii. Później łączył w sposób indywidualny abstrakcję i figurację. Miał zamiłowanie do form ekspresyjnych, kontrastowych barw i rozbudowanej tematyki o charakterze metaforycznym i groteskowym. W ostatnim okresie twórczości podjął dialog z malarstwem materii, dokonując syntezy swojego malarstwa.
W latach 1972-74 pracował jako wykładowca na ASP w Krakowie. Następnie prowadził pracownie rysunku i malarstwa na UMCS w Lublinie (1972-1981). Był również wykładowcą w filii Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie.
Jego obrazy znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych i publicznych, uczestniczył także w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Najważniejszym podsumowaniem jego twórczości była wystawa „Witold Urbanowicz. Stare i nowe”, zorganizowana przez Galerię IRSA w Warszawie i w Krakowie w 2004. Towarzyszył jej obszerny katalog pod red. Józefa Grabskiego.
Kuratorka: Anna Baranowa
Fotografia u góry: Witold Urbanowicz, Trzy krzyże, 1987