Japończyk w zetknięciu z potężnymi żywiołami, na skrawkach ziemi wydartej górom i oceanom, zbudował swój światopogląd z pojęć kruchości, marności i przemijania. I na nich opierała się japońska estetyka. Jednocześnie piękno było w Japonii zawsze ściśle powiązane z życiem codziennym. Nikt w takim stopniu nie wyniósł codzienności do godności sztuki, jak zrobili to Japończycy w ceremonii picia herbaty, sztuce układania kwiatów i wielu innych.
Japońskie projekty są wysoko cenione przez miłośników sztuki na całym świecie dzięki swojemu minimalizmowi i szacunkowi dla materiału, z jakiego powstały. Wykwintne drobiazgi nie narzucają się uwadze, są niemal niezauważalne. W ich odbiorze przeważa wrażenie krańcowej czystości formy. Podstawowym efektem jest piękno kształtu, proporcji, troskliwe wykończenie każdej powierzchni drewnianej, bambusowej czy papierowej. Ważne jest użycie tych naturalnych materiałów, które pod wpływem czasu stają się coraz piękniejsze. Przedmioty te cechuje szlachetna patyna, miękkość i jedwabiste wręcz wypolerowanie.
Podejście do wykonywanego przedmiotu, wrodzone wyczucie kształtu i koloru, niechęć do przeładowanej dekoracji, szacunek dla właściwości każdego materiału sprawiły, że Japonia jest krajem, w którym estetyka codziennych, otaczających człowieka przedmiotów osiągnęła niezwykle wysoki poziom.
Katarzyna Paczuska – jest kustoszem zbiorów sztuki Dalekiego Wschodu Muzeum Okręgowego w Toruniu. Przygotowała wiele wystaw i publikacji dotyczących sztuki Chin i Japonii. Swoje zainteresowania skupia na sztuce japońskiej: drzeworycie ukio-e, rzemiośle artystycznym i estetyce przedmiotów codziennego użytku.
(materiały prasowe)