Indywidualna wystawa Uli Gogol to manifestacja procesów i zmian. Artystka zaprezentuje swoje najnowsze cykle rzeźbiarskie będące materializacją emocji, lęków i przeżyć, które wyłaniają się z chaosu materii. Tworzywa ulegają przekształceniom pod wpływem czasu i zewnętrznych czynników, co staje się metaforą procesów zachodzących w ludzkiej psychice i ciele. Jej prace są swoistym zszywaniem rzeczywistości – łączeniem fragmentów, nadawaniem im nowej formy i znaczenia. Czerwona nić pojawiająca się w jej rzeźbach staje się symbolem połączenia, ale i blizny.
Po latach przerwy w twórczości Gogol powróciła do rzeźby z nową intensywnością. Główny trzon twórczości Uli Gogol to cykl „Incompatibilia”, na który składa się kilkanaście rzeźb i form przestrzennych. Tytuł cyklu odnosi się do „niekompatybilnych” form, jak zwykła określać je artystka, które objawiają się właśnie w jej twórczości pod postacią ostatecznego dzieła sztuki. „Niekompatybilne formy” wychodzą z próby łączenia dwóch równoległych światów — świata wewnętrznego (emocji, lęków i traum) oraz świata zewnętrznego (codzienności, cielesności, fizjologiczności). „Moje rzeźby to emocje, które mną targają” - mówi artystka. Zabawa formami, strukturami, namacalną materią jest więc rodzajem terapii. Rzeźby Uli Gogol stają się swoistymi relikwiarzami na emocje i przeżycia. Te dwa światy stykają się tutaj i przenikają — w sensie metaforycznym, jak i formalnym. Żywiczna tkanka ujawnia specyfikę wnętrza, ale jej niejednorodna struktura utrudnia widok. Dostępu broni także czerwona nić. Przedstawione realizacje są zatem ucieleśnieniem niewyrażalnego. Sztuka jest językiem tego, czego nie da się wyrazić słowami.
Artystka zaprezentuje także nowe realizacje, które powstały specjalnie z myślą o wystawie i zostaną zaprezentowane publiczności po raz pierwszy. Nowe rzeźby są kontynuacją wspomnianego cyklu, lecz stają się bardziej abstrakcyjne w formie. Pojawiają się także intensywne barwy, które mają być odbiciem emocji. Intensywnie nasycone organiczne formy zostaną zamknięte w konstrukcjach przypominających akwaria — to analogia do żywych, lecz zamkniętych w człowieku przeżyć i uczuć.
Ula Gogol (ur. 1971) - rzeźbiarka, artystka wizualna. W swojej twórczości skupia się na eksplorowaniu możliwości formalnych i strukturalnych rzeźby poprzez zastosowanie nietypowych materiałów i technik; bada tematy autobiograficzne, ale także uniwersalnie, szczególnie z perspektywy kobiecego doświadczenia. Wykorzystuje żywice, łącząc ją z innymi materiałami, takimi jak tekstylia, drewno, metal, czy barwniki. W swoim cyklu „Incompatibilia” koncentruje się na poszukiwaniu biologicznych i organicznych struktur, dzięki czemu dzieła z cyklu stoją na pograniczu abstrakcji i figuracji. Prace przywodzą na myśl elementy ludzkiego ciała, które zostały poddane pewnej modyfikacji, niekiedy i syntetyzacji. Każda z rzeźb opowiada inną historię, lecz razem snują wielopłaszczyznową, ogólnoludzką opowieść o życiu, śmierci, stracie, przemijaniu i zmianie.
Studiowała w Instytucie Historii Sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a następnie Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Po studiach aktywnie uczestniczyła w wystawach odbywających się w Warszawie, Gdańsku, Sopocie i Krakowie. Jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków.
Fotografia u góry: Ula GogolL, Life Stages 1, cykl Incompatibilia, 2023
Ula Gogol, No more 3, cykl Incompatibilia
Ula Gogol, Incompatibilia
Ula Gogol, Hydra 1, cykl Incompatibilia, 2023