W świetle potyka się o siebie nieskończone i skończone, wieczne i przejściowe, dalekie i bliskie, to co tu i to co tam — konstatował w 2017 poeta Wojciech Kass podczas swojej mistrzowskiej prelekcji.*
Z podobnego źródła pojęć zdaje się wywodzić praktyka malarska Tyny Majczuk. Twórczyni rejestruje na płótnie codzienne sytuacje, w których światło odgrywa kluczową rolę — nie jako bierne tło, ale aktywny agent zmiany. Narzędzie transformacji, organizująca siła obrazu ukazująca ulotność rzeczywistości.
Pod wpływem światła figura w obrazach artystki traci ostrość, jednolitość bryły i kontury. Rozmywa się, rozprasza w przestrzeni, dematerializuje. Heraklitejskie słońce jest co dzień nowe — nieustanna zmiana jest istotą świata, a światło — jego powszednią hierofanią. Fundamentalnym czynnikiem przekształcenia formy i znaczenia, objawieniem tego, co ukryte.
Artystka snuje refleksje nad światłem jako medium przemiany w formie malarskiego reportażu codzienności. Z pozoru błahe sytuacje, drobne gesty, fragmenty życia domowego stają się tu pretekstem do poszukiwania przestrzeni autentycznego doświadczania. W tej perspektywie jej malarstwo staje się sposobem uchwycenia szczelin istnienia (z filozofii Jolanty Brach-Czajny). Majczuk w swojej twórczości dowartościowuje chwile przejściowe, ulotne momenty, w których obecność przechodzi w nieobecność, a materia w pustkę. Jest to wyraz rozumienia istnienia jako nieustannie płynnego, migotliwego i efemerycznego. Pozostającego w ciągłym procesie rekonfiguracji.
To właśnie w szczelinach i nieformie — nie w wielkich wydarzeniach — objawia się prawdziwa głębia i żarliwość bycia. Obrazy Tyny Majczuk przypominają, że bezkształtność, rozproszenie, ulotność mogą stać się miejscem najpełniejszego doświadczenia życia — w całej jego zmienności, kruchości i pięknie.
* Prelekcje Mistrzów Wydziału Filologicznego Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok, 2017.
Tyna Majczuk – malarka, performerka i tatuatorka. Artystka multidyscyplinarna, magister sztuki o specjalizacji historia sztuki i zabytkoznawstwo (Wydział Sztuk Pięknych w Toruniu). Obecnie kontynuuje studia z zakresu malarstwa na tym samym wydziale. W latach 2019–2022 studiowała malarstwo japońskie pod okiem Sensei Małgorzaty Tohkou Olejniczak w Warszawie. Założycielka studia tatuażu Bodyfikacje oraz inicjatorka autorskiego projektu performatywnego TRACES, łączącego w sobie malarstwo, tatuaż i performans (kolejne edycje projektu odbyły się w Wiedniu, Warszawie, Berlinie i Nowym Jorku). Podróże stanowią dla niej istotne źródło inspiracji i przestrzeń do rozwoju. Mieszka i pracuje w Toruniu, Berlinie i Andaluzji. Odwiedziła Hongkong, Indie, Sri Lankę, Nowy Jork.
Tworzy w technice olejnej, pracując na dużych formatach. W centrum jej zainteresowań znajduje się światło jako czynnik transformujący formę. Bada jego wpływ na percepcję przestrzeni, granice figuratywności oraz relację między światłem a medium malarskim. Obecnie rozwija ten kierunek, eksplorując formy „zjadane przez światło” oraz dążąc do syntezy i abstrakcji.
„Nie akceptuję mechanicznego porządku rzeczy, obcego intuicji i naturalności. Lubię asymetrię, która wyraża dynamikę stawania się, wiecznego ruchu we wszechświecie i życia, którego praw nie można wykalkulować, lecz należy je odkryć po swojemu.”