Tu dzieją się tajemnicze rzeczy i nikt o tym nie wie oprócz mnie

Tytuł wystawy brzmi jak przekorna wypowiedź obrazu, który coś nam na swojej powierzchni ochoczo pokazuje, ale jednocześnie droczy się z nami i nie chce nam wyjaśnić, co dokładnie widzimy. Ostentacyjnie prezentuje się na ścianie galerii i poddaje oglądowi naszych oczu, zajmując miejsce wśród podobnych mu abstrakcyjnych obrazów, lecz zarazem pozostaje wsobny i nieprzystępny. Amerykański historyk sztuki William John Thomas Mitchell w swojej słynnej książce „Czego chcą obrazy? Pragnienia przedstawień, życie i miłość obrazów”, wydanej w roku 2005, upodmiotowił obrazy, przypisując im moc sprawczą, emocje oraz marzenia. Z kolei ten obraz, którego „wypowiedź” znalazła się w tytule wystawy w Galerii Sztuki Wozownia w Toruniu, jawi się jako fenomen, który koniecznie chce zwrócić na siebie uwagę, prowokując swoją tajemniczością. Próbuje uwieść odbiorców, by wyjątkowo dokładnie przyjrzeli się temu, co on przedstawia i spróbowali zinterpretować, jakież to tajemnicze rzeczy się tam dzieją: W jaki sposób powstały obserwowane kształty? Co było ich źródłem i inspiracją? Czy natura była punktem  wyjścia? Jakie decyzje motywowały dobór palety barwnej? Gdzie przebiega granica między figurą a tłem? Czy to skala mikro czy raczej makro? Ów pełen emocji i pragnień obraz, który nas „zagaduje” i prowokuje, jest przy tym nieco dziecinny i narcystyczny, gdy podkreśla, że dobrze poinformowany jest jedynie on – i nikt inny! Snucie tej retorycznej intrygi, zawartej w tytule wystawy, stymuluje jednak odbiorców tym intensywniej do wnikliwego studiowania abstrakcyjnych form i refleksji nad tym, co mogą one przedstawiać. To lekko zadane pytanie o potencjał ludzkiej percepcji oraz jej uzależnienie zarówno od siły języka i sugestii zawartych w tytułach, jak i od uwarunkowań kulturowych.