„Jedna z czołowych, polskich artystek, bad-girl polskiej neoawangardy – Natalia LL – drwiła z kanonów, przekraczała granice i jak pisała Anna Markowska zastanawiając się nad twórczością artystki z początku lat 70-tych, chciała inaczej, ale to inaczej nie oznaczało rebelii i „zwykłej zmiany osi” ale było wyrazem tęsknoty za czymś innym, oraz „niezgodą na zastane role, schematy”. Jej niezwykłość wynikała z osadzenia w sztuce, historii a zarazem poza nią w strefie podszeptów, instynktów i woli. Zgromadzone w kolekcji dzieła Natalii LL stanowią zbiór wcieleń artystki, emanacji jej energii i możliwości, których celem było ujawnianie nieprzewidywalnych, skrywanych i dotkliwych sfer ludzkiego istnienia (…).”
„Balansowanie na granicach i pragnienie wolności stały się światem Natalii LL (...).”
„Zawsze wybierała trudniejszą drogę: jako kobieta-artystka funkcjonowała na granicach artystycznego, męskiego środowiska, a z braku jednoznacznej stylistyki na granicach ówczesnych tendencji. Mimo to, a może właśnie dlatego jej sztuka triumfuje, wymykając się oczywistościom epoki i oczekiwań. Wiara artystki w to, iż w sztuce i poprzez nią objawia się prawdziwe oblicze człowieka jest bezwarunkowa, a balansowanie na krawędzi i ryzykowanie były nieodłącznymi elementami tego procesu (…).”
Fragment tekstu „Cała moc pochodzi z wnętrza” autorstwa Małgorzaty Jankowskiej
Natalia LL (ur. w 1937 w Żywcu, zm. w 2022 we Wrocławiu). W 1963 roku ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (obecnie Akademia Sztuk Pięknych), pod kierunkiem profesora Stanisława Dawskiego. Po roku dołączyła do ZPAF. W latach 1970-1981 wraz z Andrzejem Lachowiczem, Zbigniewem Dłubakiem oraz Antonim Dzieduszyckim tworzyła galerię PERMAFO. Z Andrzejem Willem i Andrzejem Lachowiczem organizowała Międzynarodowe Triennale Rysunku, podczas którego pełniła funkcję komisarza oraz wiceprzewodniczącej. W 1975 roku włączyła się do międzynarodowego ruchu sztuki feministycznej, biorąc udział w licznych sympozjach i wystawach. Była stypendystka Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku w 1977 roku. W maju 2007 roku została odznaczona Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, w 2013 roku otrzymała Nagrodę im. Katarzyny Kobro – wyróżnienie wręczane artystom przez artystów, zaś w 2018 uhonorowana została Rosa Schapire Art Prize. W latach 2004-2013 pracowała jako Starszy Wykładowca na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu). Jej prace zaliczane są do konceptualizmu, nurtów foto art i body art. Zajmowała się malarstwem, rzeźbą, instalacją, fotografią, wideo, performansem oraz rysunkiem.
