Wystawa w Galerii Sztuki Wozownia w Toruniu jest drugą indywidualną prezentacją prac Sophii Pompéry w tejże instytucji. Pierwsza zatytułowana „Nothing but a Transient Light” miała miejsce w roku 2010 i była pierwszą solową wystawą artystki, która stawiała wówczas pierwsze kroki w świecie sztuki. Czym tym razem uwiodą nas prace Pompéry, która nieustająco porusza się na styku zjawisk fizycznych i pewnego rodzaju minimalizmu, połączonego – paradoksalnie – jakże często ze zmysłowym i poetyckim nasyceniem formy wizualnej? Zagłębiając się w tę twórczość, jesteśmy nieustannie zapraszani do zadawania pytań o naturę rzeczywistości, prawdopodobieństwo zajścia ukazanych zjawisk oraz (nie)możliwość ich zaistnienia. Pompéry tropi absurdy i paradoksy, wizualizując to, co często nieuchwytne dla oka, czy konfrontując nas z drobnymi błędami, dostrzeżonymi w miejscach, gdzie najmniej, byśmy się ich spodziewali. Błyskotliwie gra z naszą rutyną i percepcyjnymi przyzwyczajeniami, podając w wątpliwość klisze i wyobrażenia zakorzenione w naszej pamięci. Sztuka tej artystki wzmaga w nas czujność i budzi podejrzliwość wobec postrzega(l)nej rzeczywistości, pokazując ją jako zaskakującą lub nieoczywistą. Niezależnie, czy mamy do czynienia z fotografią, wideo czy obiektami site specific lub ready mades, konfrontujemy się z paradoksami, brakiem logiki i lapsusami. Jako lapsus rozumiemy każdy nieumyślny błąd człowieka, który powstaje mimowolnie – w wyniku roztargnienia czy po prostu z nieuwagi. To pochodzące z łaciny słowo, które znalazło się w tytule wystawy, doskonale oddaje naturę tych fenomenów, którym – jako artystka – wnikliwie przygląda się Pompéry, jakby chciała zakwestionować ich pozorną oczywistość. Jakim wszak cudem dwie metrowe miary, wyprodukowane fabrycznie i położone obok siebie, mogą różnić się długością? Dlaczego kolumna zrobiona z sypkiej mąki utrzymuje pion i formę? Jak to możliwe, że łódź, która zwykle unosi się na powierzchni wody, w instalacji „Dry Run” właśnie dzięki wodzie unosi się…, ale w powietrzu?
Sophia Pompéry – ur. 1984, zaraz po studiach rzeźbiarskich w Weissensee Kunsthochschule Berlin pod kierunkiem Karin Sander i Antje Majewski była uczestniczką „Institut für Raumexperimente” Olafura Eliassona na Universität der Künste Berlin. W 2012 roku została artystką-rezydentką w ramach programu DAAD w Istambule. Otrzymała nagrodę Mart-Stam-Award oraz Jaqueline-Diffring-Prize. Ostatnio została stypendystką Villa Serpentara we Włoszech, a następnie stypendystką Junge Akademie der Künste Berlin. Była laureatką Stiftung Kunstfonds Bonn i Rady Miasta Berlina. Jej prace były wystawiane m.in. w Stedelijk Museum, Staatliche Kunsthalle Baden-Baden, w ARTER Space for Art Istanbul, w Neue Nationalgalerie, Akademie der Künste oraz w Hamburger Bahnhof, Museum für Gegenwart Berlin.
Kuratorka wystawy: Marta Smolińska