Pokaz obejmuje prace twórców z różnych generacji i nawiązujących do rozmaitych tradycji, którzy w swoich praktykach artystycznych często przepracowywali różne wątki i tematy całymi seriami prac.
Jarosław Kozłowski
w pracach z monumentalnej serii Recycled News 2 (2006–2015) nie przestaje prowokować do pytań o granice medializacji współczesnego doświadczenia i o same media, których wiarygodność z góry niejako kwestionuje, skrzętnie zamalowując całe strony różnojęzycznych gazet.
Andrzej Dłużniewski
w kilku seriach przenicowywał pojęcie obrazu, którego w tych pracach zazwyczaj nie było. W abstrakcyjnych, uproszczonych formach Ikonogramów (1973–1974) poddawał geometrycznym rozkładom ramy nieistniejących obrazów.
Tomasz Ciecierski
W kolażach z serii Dedykacje (2012–2022) Tomasz Ciecierski oferował dostęp do swoich artystycznych fascynacji. Dedykowane klasykom modernizmu, awangardowym obrazoburcom czy ulubionym malarzom artysty są rodzajem przewodnika po jego prywatnej historii sztuki.
Zbigniew Libera
w serii Tak, to jest to, co myślisz, że jest (2017) pokazuje możliwości manipulowania fotograficznym przekazem oraz fabrykowania wizualnych komunikatów, noszących znamiona prawdy. W wyreżyserowanych inscenizacjach artysta balansuje na granicy reporterskiej prawdy i filmowej fikcji.
Józef Robakowski
w fotograficznej serii Kino to potęga! (1984–1985) ironizował na temat fantazmatów ideologicznych w groteskowo heroicznych gestach wykonywanych do kamery przy użyciu znaczących dla czasów PRL-u rekwizytów, jak cegła czy bochenek chleba.
Teresa Tyszkiewicz
Kalendarz (2000) Teresy Tyszkiewicz, seria prac na papierze była zapisywaniem siebie i czasu. Każdy styczniowy dzień 2000 roku miał swoją wizualną rejestrację pismem z jednym, powtarzającym się słowem ѐpingle (franc. szpilka) i przyszpilkowaną po środku kartką wyrwaną z kalendarza.
Natalia Brandt
W pracach z serii Ukryte związki rzeczy (2017) Natalia Brandt z plątaniny form, kształtów i przewrotnie dopowiadających je słów konstruuje rodzaj „wizualnych aforyzmów”. Nakładające się warstwy wymieszanych znaków interpunkcyjnych, liter, liczb, tworzą struktury narracyjne pełne poczucia humoru i odniesień do historii sztuki.
Krzysztof Wodiczko
Fotografie z serii Pojazd (1973) przedstawiają Krzysztofa Wodiczkę testującego na ulicach Warszawy swój pierwszy pojazd, będący ironiczną metaforą liberalnego zniewolenia w latach 70. Zdjęcia są rejestracją jednego z pierwszych działań w przestrzeni publicznej i wyprowadzania sztuki na ulice.
Ryszard Waśko
Edycyjna praca Ryszarda Waśki Model „A-B-C-D-E-F=1-36” (1974) jest zapisem jego laboratoryjnych praktyk dotyczących synchronizacji obrazu i dźwięku. Przedstawia tablicę z 36 polami skonstruowaną do filmu, w którym ruchami kamery artysta zmieniał częstotliwość dźwięku przypisanego poszczególnym polom.