Przenikanie zestawia powstałe na przestrzeni ostatnich lat prace malarskie i rzeźbiarskie Agnieszki Brzeżańskiej z instalacją dźwiękową i rysunkami Judith Hamann. Wspólna wystawa dwóch interdyscyplinarnych artystek, które w swojej twórczości stosują różnorodne metody i podejścia, poddając czułej obserwacji i nasłuchując otaczający świat, tworzy przestrzeń doświadczeń i wspólnej kontemplacji nad najbliższą przyszłością.
*
Agnieszka Brzeżańska używa różnych mediów, skupiając się na relacjach między istotami żywymi i innymi bytami zamieszkującymi Ziemię. W pozornie abstrakcyjnych obrazach dąży do przedstawienia tego, co pozostaje poza granicami antropocentrycznej rzeczywistości. Biomorficzne kształty reprezentują pozaziemskie ciała, zaginione, niezaistniałe lub wyobrażone byty. Brzeżańska precyzyjnie operuje skrótem formalnym, co można dostrzec w kompozycjach zbudowanych niemal z jednej linii — subtelnie wijącej się, tworzącej regularne okręgi jak fale na wodzie lub rozchodzącej się w wielu kierunkach.
Bezładne formy-myśli, tajemniczo uśmiechnięte zjawy, a może reprezentacje natury, która — jak twierdzi Agnieszka Brzeżańska — jest z zasady przychylna wszystkim istotom? Ceramiczne rzeźby realizowane przez artystkę w ostatnich latach wydają się ujmować formalnie i semantycznie jej zainteresowania czy fascynacje. Symbolicznym elementem na wystawie staje się prezentowany w postaci instalacji zbiór obiektów przypominających kandelabry o organicznych kształtach (Metaphor of everything, 2017). Ustawione na lustrach, wyposażone w świece zapalane podczas zwiedzania, postaciorośliny potęgują polisensoryczny wymiar ekspozycji, zapraszając jednocześnie do bardziej intymnego kontaktu ze sztuką.
**
Niematerialnym elementem wypełniającym przestrzeń wystawy jest dźwięk, obecny w formie audiosferycznej instalacji Judith Hamann. Kompozycja oparta na nagraniach terenowych to jedynie wycinek badawczo-performatywnej praktyki zakorzenionej w eksperymentach z instrumentem i głosem nie-ludzkim. Hamann odnosi się do różnorodnych, słyszalnych i odczuwalnych właściwości dźwięku jako żywego medium, które towarzyszy nie tylko ludziom, ale przede wszystkim jest nieodłączną częścią natury.
Oprócz formy audialnej wystawa prezentuje fragment cyklu Paper Membranes (2020/24), do którego wykonania Judith Hamann wykorzystuje technikę frottage, potraktowaną jako performatywne działanie, zbliżone do field recordingu — wyobrażonych w postaci „nagrań” krajobrazów oraz przestrzeni wewnętrznych i zewnętrznych. Powierzchnia ściany, pień drzewa czy faktura kamienia stają się w nim częścią jednego śladu, zapisu niemożliwego-potencjalnego pejzażu.
***
Agnieszka Brzeżańska (ur. w Gdańsku) studiowała na ASP w Gdańsku i Warszawie w Pracowni Malarstwa prof. Stefana Gierowskiego oraz na Uniwersytecie Sztuk Pięknych i Muzyki w Tokio. Jej twórczość obejmuje prace malarskie, rysunki, fotografię, film, ceramikę i inne media. Brzeżańska sięga po różne rejestry wiedzy, od fizyki i filozofii po marginalizowane przez nowoczesną naukę systemy poznania, takie jak alchemia, parapsychologia, ezoteryka, wiedza tubylcza czy tradycje matriarchalne. Od 2016 roku wspólnie z Ewą Cieplewską organizuje Flow/Przepływ — rezydencję artystyczną na Wiśle. Swoje prace prezentowała na wielu wystawach indywidualnych, ostatnio m.in. Zaklęcia i przodki, Willa Polonia w Busko-Zdroju (2023), Przodki, BWA Warszawa (2023), So Remember The Liquid Ground, East Contemporary w Mediolanie (2021), Cała Ziemia parkiem narodowym, Królikarnia, Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego — oddział Muzeum Narodowego w Warszawie (2019), Gdańska Galeria Miejska (2018). Była uczestniczką 10. Biennale w Berlinie (2018). Współpracuje z galeriami: BWA Warszawa oraz Nanzuka w Tokio. Mieszka i pracuje w Warszawie.
Judith Hamann (ur. w Naarm / Melbourne, Australia) jest kompozytorką, performerką i twórczynią sound art. Opisywana jako „nadzwyczajna australijska wiolonczelistka” (The Guardian), która „rozrywa fikcję muzyka funkcjonującego poza konwencjonalnymi ramami, wprowadzając szereg kompozycji, które są fundamentalnie ludzkie” (WIRE). Ich praca obejmuje performans, improwizację, kompozycje elektroakustyczne, nagrania terenowe, elektronikę, prace generatywne związane z miejscem oraz systemy mikrotonalne, realizowane w procesie twórczym opartym na głębokim namyśle, a nawet „nomadycznym” podejściu. Hamann bada akty trzęsienia i nucenia jako formalne i intymne spotkania; eksploruje „załamanie” jako generatywną, wyobrażoną powierzchnię; oraz rozważa „demisteryzację” ciał, zarówno ludzkich, jak i nie-ludzkich, w kontekście praktyki instrumentalnej i pedagogiki dziedzictwa kolonialnego. Ich praktyka wykonawcza obejmuje różne gatunki, w tym improwizowaną, współczesną muzykę klasyczną, eksperymentalną i popularną. Hamann występowała na wielu festiwalach, takich jak Tectonics (Glasgow, Ateny itd.), UnSound (NYC), Sonic Acts (Amsterdam), Maerzmusik (Berlin), CTM (Berlin), Biennale Musica (Wenecja), Tokyo Experimental Festival (Tokio) oraz AURAL (Meksyk). Ceni sobie myślenie i współpracę z innymi artystami, w tym z Marją Ahti, Joshuą Bonnettą, Pascale Criton, Charlesem Curtisem, Sarah Hennies, Yvette Janine Jackson i Anike Joyce Sadiq. Jej prace były publikowane przez wytwórnie takie jak Blank Forms, Black Truffle, Another Timbre i Longform Editions. Hamann posiada tytuł doktora sztuk muzycznych z University of California w San Diego. Mieszka i pracuje w Berlinie.