W ramach swojej wystawy – czy raczej interwencji – w dawnej fabryce wyrobów lnianych w Żyrardowie Paulina Włostowska odkrywa kolejne konteksty i warstwy historyczne prezentacji, przeplatając swoje prace zarówno ze współczesną wystawą stałą, jak i – szerzej – historią samego miejsca. Posługując się czymś w rodzaju artystycznej mimikry, artystka przetwarza abstrakcyjne i ekspresyjne wzory, które odnajduje z jednej strony w historii polskiej tkaniny przemysłowej czy artystycznej, z drugiej zaś – w towarzyszących tej pierwszej drukach takich jak próbniki – „tablice tkanin”. Wplatając swoje prace w wystawę stałą, Włostowska dodaje swój autorski, uwspółcześniony i wielobarwny komentarz do zastanej ekspozycji (...)
Wystawa „Zakład Barwy i Światła” stanowi również rewizytę zapomnianego dziś, sztandarowego hasła „artysty w przemyśle” – postulatu zaangażowania artystów w produkcję przemysłową, którego korzenie sięgają przedwojennych ruchów konstruktywizmu i Bauhausu. Postulat ten wybrzmiewał szczególnie silnie w dobie powojennej odbudowy dzięki powołanemu w Warszawie Instytutowi Wzornictwa Przemysłowego – awangardowej na światową skalę instytucji zajmującej się pracami badawczo-rozwojowymi i projektowaniem dla przemysłu, której pierwotna nazwa, Biuro Nadzoru Estetyki Produkcji, wskazywało nadrzędny wówczas cel i obszar działania placówki. To właśnie w IWP powstał Zakład Barwy i Światła, do którego artystka nawiązuje w tytule wystawy. Oferował on oparte na badaniach rozwiązania dla wnętrz zarówno przemysłowych, jak i przestrzeni domowych.
Włostowska z zaangażowaniem śledzi ten euforyczny, przepełniony entuzjazmem i poczuciem misji moment w historii, który w czasach powojennej odbudowy doprowadził do powstania tak zwanej „polskiej szkoły tkaniny”.
Inspiruje się jednak nie tylko pracami artystycznymi, ale i tekstami takich twórczyń (artystek, projektantek, profesorek i działaczek) jak Wanda Cios-Nowakowska, Anna Fiszer, Ada Kierzkowska, Aleksandra Michalak-Lewińska, Hanna Milewska, Krystyna Policzkowska-Gałecka, Adela Szwaja i Józefa Wnukowa, które były zaangażowane w produkcję zarówno tkanin przemysłowych (wykonanych w technikach m. in. sitodruku, monotypii czy żakardu), jak i artystycznych, takich jak gobeliny, ręcznie malowane jedwabie, itp. Artystki te współpracowały z uznanymi instytucjami, z których każda wykształciła odrębną „szkołę” czy też język artystyczny: wspomnianym Instytutem Wzornictwa Przemysłowego, legendarną tzw. Szkołą sopocką, zainicjowaną przez Józefę Wnukową; Spółdzielnią „Ład”, fabryką jedwabiu w Milanówku, czy wreszcie zakładami lniarskimi w Żyrardowie.
Klara Czerniewska-Andryszczyk
Paulina Włostowska (ur. 1987 w Warszawie) to wszechstronna artystka wizualna, zainteresowana pojęciem nowoczesnych „sztuk plastycznych” okresu tzw. soc-modernizmu, trwającego od końca lat 40. po lata 60. XX w. Stosując różnorodne techniki, przede wszystkim malarskie, Włostowska chętnie gra skalą, z jednej strony flirtując z przestrzenią publiczną np. w projektach murali czy szyldów i liternictwa reklamowego, z drugiej zaś – skupiając się na możliwościach, jakie daje tkanina (zarówno malowana i drukowana, jak i tkana w technice żakardu) czy niskonakładowa grafika warsztatowa (sitodruk, autorskie ziny i artist booki). W doborze medium artystka pozostaje świadoma jego historycznego kontekstu, który skrupulatnie analizuje i reinterpretuje, przywracając je współczesności. Paulina Włostowska dyplom na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie obroniła w 2012 roku w pracowni profesora Jarosława Modzelewskiego. Uzyskała również specjalizację w pracowni tkaniny tradycyjnej prof. Doroty Grynczel. Jej prace były pokazywane m. in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Gdańskiej Galerii Miejskiej oraz w Miejscu Projektów Zachęty w Warszawie. Współpracuje z galerią Polana Institute, z którą zrealizowała m. in. wystawy indywidualne „Epifania Parerga” w Petrykozach (2021) i „Papieroplastyka” w Warszawie (2020), oraz z Fundacją Razem Pamoja.