Pamięć niezatopiona. Barbara Hubert. Malarstwo

Barbara Hubert urodzona  w Rzeszowie, gdzie ukończyła Liceum Sztuk Plastycznych. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie wydział Malarstwa; pierwsze trzy lata w pracowni Profesora Stanisława Rodzińskiego, a następnie w pracowni Profesora Leszka Misiaka, gdzie uzyskała dyplom. Aktualnie mieszka, pracuje twórczo oraz jako nauczyciel przedmiotu Rysunek i malarstwo  w rodzinnym Rzeszowie.
Od 2022 roku doktorantka Szkoły Doktorskiej Uniwersytetu Rzeszowskiego. W swojej pracy doktorskiej zatytułowanej  Wektory pamięci, skupia się na  etapowym procesie poszukiwania śladów przeszłości - oddalonych od siebie punktów na linii czasu.
Autorka 44 wystaw indywidualnych, wzięła udział w ponad 85 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą.  Inspiracją do powstawania jej prac jest szeroko rozumiana natura.
 
Malarski projekt  PAMIĘĆ NIEZATOPIONA obejmuje serię obrazów inspirowanych wizerunkami miejscowości, które niegdyś istniały, a aktualnie znajdują się pod wodą Jeziora Solińskiego. 
Zbiornik powstał w dolinie ujścia rzeki Solinki do Sanu. Budowę zapory ukończono w 1968 roku, a spiętrzająca się woda bezpowrotnie ukryła pod powierzchnią kilka wsi - przede wszystkim Solinę, Horodek, Sokole, Teleśnicę Sannę, Chrewt i dużą część Wołkowyi.  Mieszkańców wysiedlono, część budowli rozebrano, a resztę zalała woda. Pamięć o tych miejscach przetrwała na archiwalnych zdjęciach, a także przypomina o sobie w postaci wypływających przedmiotów, czasem nawet czaszek z zalanych cmentarzy. Zdziczałe drzewa owocowe, które niespodziewanie rosną na brzegach lub bezpośrednio wyzierają z wody, nasuwają wspomnienie dawnych osad.
Te dające o sobie znać ślady niegdysiejszej ludzkiej obecności, nasunęły mi  myśl o tym, iż pod wodą, na dnie jeziora,  tętniło kiedyś życie. Miało swoją formę, kształt i kolor.
Czas wolny spędzany na brzegu Jeziora Solińskiego, jest dla mnie niewyczerpanym  źródłem inspiracji twórczych; maluję jego wizerunki - skały, lasy, refleksy świetlne - wszystko, co jest widoczne powyżej tafli wody. Tym razem jednak stworzyłam serię obrazów poświęconą pamięci zalanych miejscowości. Poprzez własną kreację twórczą i w odniesieniu do archiwalnych zdjęć, pragnę niejako zaglądnąć pod powierzchnię wody i w sposób wyobrażeniowy przedstawić zatopione wsie. Domy, kościoły, zabudowania gospodarcze, wszystko to istnieje w szczątkowej formie gdzieś na dnie jeziora.
Projekt PAMIĘĆ NIEZATOPIONA ma przypomnieć o niełatwej historii wysiedlonych mieszkańców. Przywołać i unaocznić fakt istnienia kilku wsi, które na skutek powstania zbiornika zniknęły bezpowrotnie; skłania mnie również do refleksji nad złożonością świata. Corocznie nad jeziorem wypoczywają dziesiątki tysięcy turystów, którzy w większości nie zdają sobie sprawy z historii tego miejsca. Przez spiętrzenie wody na Sanie powstało piękne jezioro - strefa ciszy, schronienie dla ludzi poszukujących spokoju, miejsce dla wędkowania i żeglowania, jednak pod powierzchnią kryje się pamięć o całych miejscowościach, wysiedlonych mieszkańcach, zniszczonych domach i utraconych nadziejach.
 Pejzaż bieszczadzki jest dla mnie nie tylko impulsem do artystycznej ekspresji, ale też stanowi źródło refleksji. Czas spędzony nad brzegiem jeziora, a także decyzja o budowie domu w Wołkowyi, stały się bodźcem do rozważań nad czasem obecnym i  minionym. Powstanie nowego domu w obliczu dawnej destrukcji - zatopienia, skłoniło mnie  do twórczych poszukiwań, które pozwolą oddać zarówno to, co realne - widoczne nad wodą, jak i świat odrealniony - ukryty pod jej powierzchnią. Przyszłość i przeszłość, pamięć i zapomnienie mają kluczowe znaczenie dla tego procesu twórczego.
 Przywiązanie do Jeziora Solińskiego kształtuje moją wypowiedź twórczą. Czuję się niemal “wtopiona” w ten pejzaż, jakbym sama stanowiła jego nieodzowny element. W otoczeniu gór, nad brzegiem jeziora odczuwam jedność z otaczającym nas światem. Fragmenty krajobrazu, drzewa, woda i skały powracają w moich obrazach w różnej formie. Dotychczas oddawałam, to co było mi znane, jednak tym razem intuicja twórcza prowadzi mnie ku temu co zakryte, niemal zapomniane - zatopione.
 Wspomnienia osób, które pamiętają czas napełniania zbiornika wodą, a także dawne fotografie ukazujące budynki i widoki z zalanych wsi, stanowią dopełnienie moich twórczych inspiracji. Obrazy te pragnę wydobyć spod wody - sprawić, by oglądający wystawę mieli większą świadomość tego miejsca, przez co mogli traktować je z  szacunkiem.

PAMIĘĆ NIEZATOPIONA to projekt przypominający o wioskach zatopionych, by powstało Jezioro Solińskie. Miejscowościach tkwiących na dnie jeziora, gdzie czas i żywioł wpłynęły na ich obecny wygląd. Przywrócenie pamięci o tętniących niegdyś życiem miejscach, przybliżenie świata sprzed 55 lat z architekturą i mieszkańcami - to idea mojego projektu.
 Barbara Hubert