Wystawa jest pierwszą tak obszerną prezentacją dziedzictwa plenerów w Osiekach z lat 1963-1981, które na trwałe wpisały się do kanonu wydarzeń definiujących specyfikę polskiej historii sztuki i kultury drugiej połowy XX wieku.
Tytuł wystawy jest wieloznaczny. Odnosi się zarówno do nowych dróg, jakie w sztuce i teorii sztuki otwierali zapraszani na plenery najwybitniejsi polscy twórcy i krytycy sztuki, jak również do fenomenu organizacyjnego plenerów, które jako pierwsza tego typu inicjatywa stanowiły wzorzec i ważny punkt odniesienia dla późniejszych podobnych przedsięwzięć artystycznych w całej Polsce. To właśnie koszalińskie plenery w Osiekach zapoczątkowały „epokę plenerów i sympozjów” lat 60. i 70., rozwijającą się w rytmie organizacji ogólnopolskich i lokalnych imprez artystycznych, wyznaczających tymczasowe centra twórczości plastycznej w naszym kraju. Ponadto tytuł nawiązuje do jednego z głównych założeń wystawy, jakim jest uświadomienie odbiorcy, że tradycja plenerów jest nadal żywa, a poruszane na spotkaniach w Osiekach wątki artystyczne, filozoficzne i społeczne pozostają aktualne także dzisiaj. Dziedzictwo plenerów ma więc w sobie niebywały potencjał do dyskusji o problemach współczesnej kultury i chociażby z tego powodu zasługuje na szczególne dowartościowanie w planach rozwoju kulturalnego Koszalina.
Wystawę przygotowano z okazji 60. rocznicy zorganizowania I Międzynarodowego Studium Pleneru Koszalińskiego – pierwszego ze spotkań, które odbywając się cyklicznie przez następnych 18 lat, wyznaczyło formułę nowoczesnego pleneru artystycznego, zakładającą obok pracy twórczej także spotkania z naukowcami, krytykami i teoretykami sztuki, jak również z lokalną społecznością, realizując w ten sposób misję edukacyjną, upowszechniając wiedzę o najnowszych kierunkach poszukiwań sztuki współczesnej.
Na wystawę składają się cztery przestrzenie ekspozycyjne, podejmujące najważniejsze aspekty fenomenu plenerów w Osiekach.
Pierwsza poświęcona jest kulisom organizacji imprezy oraz jej wymiarowi społecznemu.
W dwóch kolejnych prezentowane są dzieła sztuki – malarstwo, rzeźba, formy przestrzenne, fotografia, dokumentacja akcji artystycznych, wchodzące w skład inwentarza i archiwum Działu Sztuki Współczesnej Muzeum w Koszalinie oraz tzw. Kolekcji Osieckiej, czyli zespołu prac stworzonych na plenerach i przekazywanych przez artystów na rzecz organizowanej przez muzeum galerii sztuki współczesnej. Eksponowane są prace kanonicznych polskich artystów drugiej połowy XX wieku, między innymi Henryka Stażewskiego, Tadeusza Kantora, Jonasza Sterna, Erny Rosenstein, Marii Pinińskiej-Bereś, Józefa Robakowskiego, Natalii Lach-Lachowicz, a także wybitnych plastyków reprezentujących środowisko koszalińskie, takich jak Jerzy Fedorowicz, Ludmiła Popiel, Irena Kozera, Zygmunt Wujek, Elżbieta Kalinowska.
Ostatnia z sal gromadzi materiały audiowizualne dokumentujące przebieg plenerów, wykłady o sztuce i atmosferę toczonych dyskusji, jak również przypomina ideę powołania w Koszalinie muzeum sztuki nowoczesnej.
Kuratorami wystawy są: Łukasz Rozmarynowski (kierownik Działu Sztuki Współczesnej Muzeum w Koszalinie) oraz Marcin Szeląg (wykładowca Uniwersytetu Artystycznego im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu).
