Przywracanie dzieciństwa to proces, który przypomina mi wykopalisko archeologiczne, wyznaje Olga Dyjak. Artystka w swojej twórczości czerpie inspirację z dziecięcych wspomnień. Zasobu, który posiada każdy i który jako zjawisko, fenomen czy kategoria, może stać się obiektem badań, rozważań naukowych lub działań artystycznych. Jedni, świadomie lub nie, czynią momenty najwcześniejszych lat życia dla siebie niedostępnymi, drudzy albo sięgają tam z tęsknotą, albo konfrontują się z przeszłością dla dalszego rozwoju.
Dzieciństwo jest takim etapem życia człowieka, który z perspektywy czasu pomaga zrozumieć własne funkcjonowanie tu i teraz. Historie i obrazy zachowane w naszej głowie, tworzą zbiór, który jest niezbywalnym elementem konstruującym tożsamość. Jednak powrót do przeszłości wywołuje emocje, wymaga zmierzenia się z często bolesnymi doświadczeniami, a dziecięca percepcja i sposób interpretacji rzeczywistości są trudne do odtworzenia. Pozostają w nas skrawki, przebłyski zdarzeń, konkretne przedmioty, zapachy, a najdłużej i najmocniej afekty. Wspomnienia z przedszkola, pierwszych dziecięcych przemyśleń, pytań, samotnych momentów i silnie przeżywanych emocji, które były dla artystki formujące, materializują się na wystawie This Used to Be My Playground.
Nieregularne podobrazia Dyjak stworzyła na bazie obiektów, które sfotografowała na stołecznych placach zabaw. Zachowując kontury, stają się one symbolicznym tłem dla doświadczeń z dziecięcych lat. Obrazy opowiadają historie małych buntów, traum i lęków. Wśród nich znalazły się przedstawienia rzeczy o szczególnej wartości: patyki, drewniany gwizdek-słowik, szklane jajo, które wywołują uczucie nostalgii. Są też echa pierwszego upokorzenia i wstydu: obsikana zjeżdżalnia czy suszące się majtki.
Olga Dyjak podąża tropem zabawy, która jest formą nauki, sposobem zrozumienia i eksploracji świata, twierdzi: moja praca nad sobą to plac zabaw. Placem zabaw stają się wszelkie konteksty, w których dziecko się odnajduje. I choć zabawa kojarzy się z radością, to często w jej trakcie doświadcza się smutku i samotności. Przeżywanie tych momentów w kontekście dorastania stanowi wątek przewijający się we wszystkich pracach na wystawie.
Promotorka dr hab. Anna Panek, promotorka aneksu mgr Dorota Kozieradzka, opiekun prof. Sławomir Ratajski.