Sytuacja geopolityczna, konflikty zbrojne, w tym pełnoskalowa wojna w Ukrainie, pandemia COVID-19, a także ich wpływ na ekonomię i inflację spowodowały poczucie destabilizacji i pesymizm względem przyszłości. Śmiałe, utopijne wizje wyparła nostalgia, niepokojąco współgrająca z rzeczywistością. Nostalgia jako uczucie straty, w swojej refleksyjnej wersji wyraża się w ambiwalentnym uczuciu rozpadającym się na tęsknotę i przynależność. Svetlana Boym definiowała ją nie tylko jako „tęsknotę za domem, który już nie istnieje lub nigdy nie istniał”, ale również jako „romans z własną fantazją”. Wystawa obejmująca prace ponad 20 osób artystycznych związanych z Krakowem, reprezentujących roczniki 1979–2001, jest jak uśmiech przez łzy, który zasłaniając smutek, może doprowadzić do jego osłabienia. Prezentowane malarstwo, instalacje i rzeźby powstały jako próba stworzenia schronienia dla wspomnień i są reminiscencjami z okresu dziecięcego, które mogą dawać ukojenie. Część z artystów skupia się na mocnej fabularyzacji, inni poszukują abstrakcyjnych rozwiązań formalnych do kreowania immersyjnych przestrzeni. Ekspozycja ma być wyprawą do czasów beztroski, dzieciństwa, kiedy rozpierała nas energia, nie opuszczała ciekawość, a nasze imaginarium tworzyli Król Lew i Bouli, którzy byli równie prawdziwi jak widok podwórka czy szkolny korytarz.
Fotografia u góry: Patryk Staruch, Czekanie na deszcz, 2023, kolekcja D. Tarnawy, courtesy P. Staruch