Wystawa Neurobiologia miłości opowiada o zagadnieniu bliskim każdej istocie – miłości. W ujęciu kuratora Borisa Ondreički miłość jest splotem różnych wymiarów – romantycznych, symbolicznych, wyobrażonych i abstrakcyjnych, ale także fizycznych, cielesnych, erotycznych, macierzyńskich i rzeczywistych. Jest zarówno fenomenem naturalnym, jak i kulturowym. Jednym z punktów wyjścia przyjętych przez kuratora jest neuroestetyka, czyli nauka o poznaniu dzieła sztuki, wykorzystująca narzędzia z zakresu psychologii, fizjologii i neurobiologii.
Osoby artystyczne: Szilvia Bolla (HU), Joey Holder (UK), Denisa Lehocká (SK), Ursula Mayer (AT-UK), Luboš Plný (CZ), Iza Tarasewicz (PL)
Kurator: Boris Ondreičk
Miłość jako siła twórcza
Wystawa koncentruje się na zagadnieniu miłości jako napędzie do tworzenia, eksplorując nieoczywiste podejście do cielesności, człowieczeństwa, kultury, polityki i natury. Na ekspozycji Neurobiologia miłości zaprezentowane zostaną prace artystów i artystek – od malarstwa po eksperymenty dźwiękowe i badania terenowe.
Afekt, intuicja i systemowe działanie w sztuce
Miłość będąca napędem do tworzenia może być zarówno impulsywnym, intuicyjnym afektem, jak i przemyślanym, systemowym działaniem. Jest nieodłączną częścią życia osób artystycznych, które poprzez sztukę wysyłają wibracje tolerancji, solidarności i emocjonalnego zaangażowania. Skłonność/uczucie naturalnie odgrywa rolę przy podejmowaniu kluczowych decyzji. Bywa „niewypowiedziana”, ale przenikliwość sztuki (wspomaganej wysiłkami neurobiologii) pozwala nam zajrzeć w jej głąb. Miłość intersubiektywna prowadzi nas ku pytaniu o innego/inność. Neuroestetyka staje się tu polem niekończącej się bitwy między Erosem a Tanatosem.
Interakcja sztuki i nauki w badaniu miłości
Wystawa Neurobiologia miłości bada przenikanie się artystycznych i naukowych sposobów obrazowania „podmiotów” oraz ich późniejszego wyobrażania – materializacji jako „obiekty”. Nawet naukowcy bywają zaskakiwani intuicyjną, automatyczną bądź podświadomą zdolnością artystów do uchwycenia złożonych zjawisk. Wystawa skłania do refleksji nad osobistym postrzeganiem, wiedzą ukrytą oraz możliwościami ucieleśnienia tego, co „niewyrażalne” / „niewypowiedziane”.
Neuroestetyka a percepcja i materializacja uczuć
Czerpiąc z pionierskich badań Semira Zekiego nad neuroestetyką, Neurobiologia miłości analizuje zarówno proces tworzenia (wewnątrz → zewnątrz), jak i odbioru (zewnątrz → wewnątrz) tego, co „niewyrażalne” w kontekście szerszej sieci bodźców, motywacji i wynikających z nich procesów dalszej produkcji i dystrybucji. Śledzi niezliczone przypadki nerwicowego popędu twórczego oraz potrzeby autoekspresji, które eskalują w chaotycznej dynamice współczesnego świata.
Jednostka, wspólnota i dynamika współczesnego świata
W erze wszechobecnego internetu, w ekosystemie krzywizn, synaps i wykluwających się form, w sieciach rysunkowych struktur micelarnych, w piruetach performansu – Neurobiologia miłości koncentruje się na psychologii jednostki i jej interakcjach ze wspólnotą polityczną. Bez znaczenia jest czy dzieje się to świadomie, konceptualnie, strategicznie, czy też nieświadomie, „duchowo”, poetycko, metaforycznie lub spontanicznie – ten przepływ i tak następuje w obie strony. Choć Neurobiologia miłości koncentruje się na jednostce, postrzega ją jako nierozerwalnie związaną z innym/inną zbiorowością, (makro) globalnością.
Zdjęcie powyżej: Szilvia Bolla, Rivotril Flowers Fall II (Serotonergic swirl), wydruk 3D z żywicy powlekanej aluminium, 2024