Michał Zawada – jako teoretyk i historyk sztuki i jako artysta - ostatnie kilka lat poświęcił analizie przedstawień pejzażowych. Jak pisze artysta „spotkanie obrazu i jego kontekstu jest sytuacją, w której czysto wizualnemu doświadczeniu towarzyszy proces docierania w głąb mechanizmów lokujących obrazy w przestrzeni kultury, historii, teorii czy antropologii; realizacja artystyczna jest rodzajem narzędzia poznawczego. Jednym z interesujących mnie kontekstów wizualności jest jej uwikłanie mechanizmy przemocy”.
Natura została nieodwracalnie przekształcona przez ludzką aktywność i bezpowrotnie utraciła swoją cechę, którą zwykliśmy określać jako „dziewiczość”, zatem dziewiczą i idylliczną przyrodę w przedstawieniach pejzażowych należy interpretować jako artystyczną fantazję, splot mitycznych tęsknot i nostalgię za tym, co utracone. M. Zawada sięgając po historyczne konwencje obrazowania natury fantazmat ten przenosi do niedalekiej przyszłości, kiedy nasz gatunek zniknie z powierzchni planety. Maluje hipotetyczne krajobrazy z okresu po końcu ludzkości, kiedy pejzaż nie będzie mógł istnieć, a spojrzenie na przyrodę mogłoby mieć prawdziwie bezinteresowny charakter.
MICHAŁ ZAWADA - artysta wizualny, historyk sztuki, dydaktyk w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Zajmuje się malarstwem, fotografią i sztuką wideo. Absolwent UJ i ASP w Krakowie.
Aktualnie dr hab. i profesor ASP na Wydziale Malarstwa,
Laureat stypendium Rektora UJ (2004), stypendium artystycznego prof. Janiny Kraupe-Świderskiej (2008), stypendium Republiki Austriackiej (2014 – 2015). Autor kilkudziesięciu wystaw indywidualnych oraz uczestnik kilkudziesięciu zbiorowych.