Wystawa jest przeglądem najnowszych obrazów artystki, ale równocześnie prezentuje wybrane prace z wcześniejszych cyklów, które dały zaczyn i otworzyły drogę do kolejnych poszukiwań twórczych i wykreowania innego świata wyobraźni, refleksji i interpretacji.
„Sen nocy letniej” to osobista historia, która pisze się sama w obrazach i rozwija poprzez uczucia, wrażliwość, relacje. To marzenie o utopii, spowodowane odruchami serca i wrażliwością na Innego, przeczucie nieustannej dychotomii istnienia między marzeniem, snem, a twardą rzeczywistością jawy.
Marta ciągle mnie zaskakuje, zmienia się, nieustannie podąża za swoją wrażliwością, ukochaniem świata natury oraz otwartością na drugiego człowieka. Wypełnia wciąż na nowo swoje obrazy bogactwem przeżyć. Zamyka je w plastycznej formie, określa barwą, metaforą, rozbudowaną strukturą malarskiej materii. Jej obrazy powstały z emocji i te emocje rezonują u wrażliwego odbiorcy. Wynikają z imperatywu poszukiwania – najlepszej, najbardziej adekwatnej formy plastycznej i najtrafniejszej metafory, która bezpośrednio dotrze do oka i do serca. Ale są też konsekwencją poszukiwania prawdy, a może również mówią o nadziei na Przemianę, tak siebie, jak i świata.
Od dłuższego czasu pojawia się w jej malarstwie charakterystyczny element – figura, postać ludzka i zwierzęca, umowne fragmenty rzeczywistości. Jest w jej pracach wiele elementów symbolicznych – ptaki, woda, przesuwająca się w czasie i przestrzeni łódź, egzotyczne rośliny, kwiaty i fragmenty rodzimego pejzażu. Jest dziewczyna – kobieta, odwrócona do wnętrza z zamkniętymi oczami, zanurzona w przemijaniu jak w powietrzu, jak w rzece, nieustannie otoczona przez naturę. A te kwiaty, muśnięcia ptasich skrzydeł, plusk wody… nie pozwalają jej na odsunięcie realnego świata, na upadek i zwątpienie. Więc czy jest to sen… Czy w czar nocy letniej można uwierzyć?
Małgorzata Bojarska-Waszczuk
"Sen nocy letniej" to moja oniryczna opowieść o przeżywaniu, o zatraceniu w życiu, które toczy się na pograniczu jawy i snu. Moje malarstwo jest jak moment przejścia, jak dzień i noc, jak światło i cień, jak zachwyt i rozczarowanie. To cisza i chaos, burza i wschodzące słońce. To radość i cierpienie. Jest to również historia o zapatrzeniu i dogłębnym zanurzeniu się w przestrzeni krajobrazu, w pejzażu Warmii. Ta przestrzeń stała się częścią mojej tożsamości, moim domem i kluczem w rozumieniu i postrzeganiu złożoności świata i ludzkich przeżyć. Postać nie otwiera oczu, mówi nastrojem, kolorem, kształtem, niepewnością i drżeniem ręki. Kluczem i kodem do zrozumienia moich obrazów są emocje, tak samo jak lekkie i ulotne, tak samo gęste, ciężkie, pełne wyrazistych znaczeń. Natura stała się moją drogą, snem, wielobarwną opowieścią, z której nie chcę się obudzić, gdzie zadaję sobie odwieczne pytania, skąd pochodzę, kim jestem, dokąd zmierzam. Mój sen jest pełen wolności, tęsknoty, ale i nadwrażliwości, którą pragnę oswoić, uchronić, może nawet ocalić przed światem, przed jego otchłanią i bezkresem. Tworząc, afirmuję wrażliwość i tkliwość spojrzenia na naturę, jak i na wewnętrzny pejzaż człowieka, nadaję swojemu malarstwu wiele symboli. Sprowadzam ulotność odczuć, wrażeń i przeżyć w mgliste plamy, rozległe horyzonty i bezkresne brzegi. Moja senna i nierealna rzeczywistość wydaje mi się wręcz bezsenna, skupiona na geście płynącym prosto z serca, obsesyjnie poszukująca autentycznej plamy, gdzie w skondensowany sposób próbuję odnaleźć ukojenie, głębię i siłę przekazu. Mój sen pragnę nieustannie dzielić z odbiorcą, podzielić się intymnością przeżyć, otulić, ukoić w gęstości życia, ale i dodać wiary, szepnąć obrazem, że "Świat jest pełen dobrych ludzi Kochanie", lub "Spójrz, żurawie już przyleciały"... Senność mojego malarstwa budzi mnie do życia, jest moim słońcem i moim sensem. To mój puls, echo serca. Dopóki żyję, niech nikt mnie z tego snu nie budzi.
Marta Wasilewska–Frągnowska
Marta Wasilewska-Frąfnowska urodziła się w 1983 roku w Olsztynie. Absolwentka Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Olsztynie oraz Edukacji Artystycznej w zakresie Sztuk Plastycznych na Uniwersytecie Warmińsko–Mazurskim. Dyplom z malarstwa uzyskała z wyróżnieniem w 2008 roku. W 2013 otrzymała tytuł doktora sztuki na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach. W 2009 roku uzyskała stypendium prezydenta miasta Olsztyn na realizację cyklu prac inspirowanych rodzinną Warmią. W 2017 roku zdobyła III nagrodą w Olsztyńskim Biennale Sztuki – O Medal Prezydenta za prace z cyklu „Śnienie”.
Autorka wystaw indywidualnych, m.in. w: „Galerii Jednego Obrazu”, Muzeum Warmii i Mazur (Olsztyn 2012), Galerii Sztuki BWA – „Podróż”, (Olsztyn, 2015), w Olsztyńskiej Galerii Sztuk – „Śnienie” (Olsztyn, 2017), Acnoon Art Gallery – „Look into the eyes of my soul”, (Iran 2021), Dworku Sierakowskich – „Sen smutnej dziewczyny”, (Sopot, 2024).
Brała również udział w wielu wystawach zbiorowych oraz uczestniczyła w licznych projektach artystycznych, m.in.: sympozjum naukowo-artystyczne, Galerie im Artforum (Offenburg, Niemcy, 2013), międzynarodowa wystawa „Tagträume / Daydreams", Kunsthaus/Stadtgalerie (Weiz, Austria, 2016), „Twenty twenty" (Oman, Iran, Austria, 2021) oraz wystawa „Poza centrum. Sztuka olsztyńskiego środowiska plastycznego po 1945", z kolekcji Muzeum Warmii i Mazur (Olsztyn, 2021).
Prace artystki znajdują się w zbiorach Muzeum Warmii i Mazur oraz kolekcjach prywatnych w Polsce i poza granicami kraju.
kuratorka: Małgorzata Bojarska-Waszczuk
