Infiks, łacińcki infixus (in „w” i fixus „umocowany”) lub po prostu wrostek, element wewnątrz rdzenia wyrazu, który umożliwia tworzenie wyrazów pochodnych. Słowo wywodzące się z językoznawstwa trafnie odnosi się do nowej jakości wynikającej z włączania, dołączania i zawierania, która jest także kwintesencją artystycznej synergii pomiędzy Martą Antoniak a Robertem Kuśmirowskim. Podstawą ich twórczości są zgromadzone przedmioty pochodzące z przeszłości, dzięki którym eksplorują historyczne spuścizny i dotykają kwestii pamięci, mijającego czasu i nostalgii wobec umykających momentów. Działania twórców zasadzają się także na chęci tworzenia iluzji, w przypadku Kuśmirowskiego rozumianej jako rekonstruowanie z pietyzmem obiektów sprzed lat, zaś w przypadku Antoniak igranie z warsztatem, mamieniem oka widza, który nie jest pewny, czy ma do czynienia z obrazem, czy ceramiką.
Marta Antoniak (ur. 1986) od wielu lat rozwija swój indywidualny język artystyczny. Jej prace przypominają organiczne inkluzje, bursztynowe bryły, w których zastygły ciała obcych żyjątek sprzed milionów lat. Jednak powracające w jej pracach postaci, takie jak rozczochrane trolle czy przyjazne duszki z kreskówki, stanowią kwintesencję dzieciństwa przypadającego na lata 90. Przy wykorzystaniu przedmiotów cennych z perspektywy dziecka artystka tworzy abstrakcyjne kompozycje. W najnowszych realizacjach Antoniak pozbawia drobne bibeloty i tzw. przeszkadzajki przaśnych wartości. Jeśli ich krzykliwa kolorystyka nie została ukryta pod warstwą monochromatycznego szkliwa, to rozmyła się w procesie doszlifowywania i sprowadzania do dwóch wymiarów. Być może ze względu na doświadczenia ostatnich lat prace Marty Antoniak zdają się osnute przeczuciami nadchodzącej katastrofy. Już sam format płócien i desek zwieńczony półkolem przypomina nagrobne stele, w szczególności macewy. Z kolei faktury przypominają skamieliny, odkrycia wydobywane spod warstwy pyłu i lawy, przetopione przed deszcz lapilli i chmurę rozgrzanych gazów, które zaklęły w czasie toczące się niegdyś życie. Zielony czy pomarańczowy kolor żywicy oraz unoszące się na jej powierzchni zacieki wytrącane ze szkliwa wyglądają niczym stojąca woda w płyciznach lub kałużach i w pewien sposób ożywiają mit o zalanej falami Atlantydzie.
Antoniak przyznała, że jednym z ważniejszych dla niej doświadczeń artystycznych była wystawa „Masyw kolekcjonerski” Roberta Kuśmirowskiego stworzona z jego prywatnych zbiorów oraz kolekcji rodziny Sosenków. Wystawa zaprezentowana w Bunkrze Sztuki w 2008 przytłaczała wręcz nagromadzeniem przedmiotów. Monumentalna liczba eksponatów rozpraszała uwagę widza, zamazywała linię demarkacyjną między statusami obiektów, stopniem ich użyteczności, między falsyfikatem a antykwarycznym oryginałem. Każdy najmniejszy przedmiot zyskiwał równoprawną pozycję i zainteresowanie osób nawiązujących z nimi kontakt. Ów impuls zapamiętany przez Antoniak i wspomniany w rozmowach towarzyszących organizacji wystawy w HOS Gallery stał się przyczynkiem do zaproszenia dwójki artystów do stworzenia wspólnej ekspozycji.
Twórczość Roberta Kuśmirowskiego (ur. 1973) swój rodowód ma w opuszczonych magazynach, pchlich targach i gromadzeniu masy obiektów zapomnianych przez innych. Dzięki jego interwencji przedmioty dotąd funkcjonujące w obiegu trafiają do przestrzeni wystawienniczej, gdzie otrzymują należną im atencję. Obiekty wydobywane przez Kuśmirowskiego z czeluści braku zainteresowania w nowym kontekście sugestywnie odtwarzają poetykę minionych epok oraz ujawniają piękno ukryte pod patyną czasu. Wystawa „Infixus” zestawia twórczość artystów posługujących się odmiennymi estetykami i mediami, jednocześnie ukazując nieuświadomiony nieraz proces cyrkulacji zainteresowań i inspiracji. Sprowokowanie dialogu między Antoniak i Kuśmirowskim wskazuje na ludzką potrzebę gromadzenia obiektów cennych z subiektywnego punktu widzenia oraz dawania świadectwa „historii”, która z zasady opiera się na stronniczości i zafałszowaniu. Tym samym ich prace zwracają uwagę na tkwiącą w każdej jednostce nostalgię za przeszłością i potrzebę uchronienia się przed niepamięcią.
Marta Antoniak (ur. 1986, Zabrze) – absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 2011 r. uzyskała dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Andrzeja Bednarczyka. W 2017 r. uzyskała stopień doktora na tej samej uczelni. Autorka wystaw indywidualnych m.in. Xerion, ABC Gallery, Poznań (2021); Suchy lód, UFO Art Gallery, Kraków (2021); Wszystkie psy, Galeria Stereo, Warszawa (2019); Economics of re-circulation, Mathare Art Gallery, Nairobi, Kenia (2019); Baccilus, Galeria F.A.I.T., Kraków (2016); Swallowed, COLLECTIVA, Berlin (2016); Polikolor, BWA Sokół, Nowy Sącz (2014). Uczestniczka kilkudziesięciu wystaw zbiorowych w kraju i zagranicą m.in. Choroba jako źródło sztuki, Muzeum Narodowe w Poznaniu, Poznań (2019); Próba sił, BWA Katowice, Katowice (2018); Kunstwerk Leben, Zentrum für verfolgte Künste, Solingen (2017); KREW-WERK, Fundacja Galerii Foksal, Warszawa (2016); Medycyna w sztuce, MOCAK, Kraków (2016); Artyści z Krakowa. Generacja 1980–1990, MOCAK, Kraków (2015); Frenezje, Galeria Labirynt 2, Lublin (2015); Feathers, 33 Gallery, Amsterdam (2013);). Wyróżnieniona w ramach 42. Biennale Malarstwa "Bielska Jesień 2015" w Bielsku-Białej, uczestniczyła w 11. Konkursie Gepperta pt. Uwaga Malarstwo! w BWA Awangarda we Wrocławiu oraz w Biennale Jeune Creation Europeenne - New Talents In European Art Scene w Paryżu. Mieszka i pracuje w Krakowie.
Robert Kuśmirowski (ur. 1973, Łódź) – performer, autor instalacji, obiektów, fotografii, rysunków. Robert Kuśmirowski w latach 1998-2003 studiował na Wydziale Artystycznym Instytutu Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, gdzie uzyskał dyplom w pracowni Rzeźby Monumentalnej prof. Sławomira Andrzeja Mieleszki. W roku akademickim 2002-2003 przebywał na stypendium w Pracowni Metalu i Modelowania na Uniwersytecie Rennes 2 oraz Beaux-Arts Rennes. Związany z Fundacją Galerii Foksal w Warszawie, Johnen Galerie w Berlinie, Guido Costa Projects w Turynie. Laureat Paszportów „Polityki” i Dorocznej Nagrody MKiDN w dziedzinie Sztuk Wizualnych za 2011r oraz wielu innych nagród. Mieszka i pracuje w Lublinie. Od 2007 roku zatrudniony na macierzystej uczelni Instytutu Sztuki Pięknych WA UMCS w Lublinie, Zakład Intermediów oraz Sammer Academy in Salzburg (2013-2014). Mieszka i pracuje w Lublinie.