Na wystawie „Pasaże prowansalskie” eksponowanych jest kilkanaście, przeważnie wielkoformatowych obrazów. To powstałe po wyjazdach na południe Francji w latach: 1997, 1999 i 2017, pejzaże i sceny rodzajowe z motywem przewodnim rowerzysty bądź plażowiczek, utrwalone olejem lub akrylem na płótnie. Malarskie zapisy są wypadkową wieloletniej fascynacji autora bujnością krajobrazu śródziemnomorskiego oraz specyficzną dla Południa, relacją gry światła i koloru. Podczas ostatnich trzech dekad Woszczyński wielokrotnie podróżował do Marsylii, Nicei i okolic. Miejsc chętnie odwiedzanych zarówno przez francuskich artystów XIX i XX w., jak i polskich kapistów czy twórców Ecole de Paris. Zapamiętane widoki żwirowych plaż, małych wysepek, gór z wulkanicznymi skałami, spalonej słońcem przyrody, czy wciśniętych w zatoczki małych portów stają się swoistym rezerwuarem wspomnień i ważną inspiracją cykli jego prac zarówno z lat 90. jak i tych, obecnych.
Jednym razem są to sceny rodzajowe stanowiące swoisty patchworkowy zlepek wrażeniowo zapisanych motywów, kiedy indziej pojedyncze, ukazane w szerokim kadrze sytuacje, postacie czy pejzaże. Raz malowane laserunkowo z widocznym kolorem podobrazia jako elementem dopowiadającym kompozycję, kiedy indziej wielowarstwowo, impastem. Te niezwykle energetyczne i witalne płótna pełne są kontrastowych zestawień barwnych. Ich tkankę porządkuje i zespala powtarzalność form i motywów, ich multiplikacje. W sposób niezwykle sugestywny, często dowcipny, artysta zderza ze sobą przemieszczających się rowerzystów, pointylistycznie oddaną przestrzeń wody bądź nieba i grubą kreską naszkicowane palmy, most, elementy architektury, słońce, czy oddające się różnym czynnościom plażowiczki.
Te lekko i pospiesznie notowane miraże zapamiętanych wrażeń przypominają o przyjemnej chwilowości, ale i nieuchronnej przemijalności naszej egzystencji. Zaś pędzący rowerzysta, swoiste alter ego autora, o życiu jako podróży.
W obrazach (podobnie do szkiców, rysunków, grafik, które są przeważnie ich punktem wyjścia) Woszczyński posługuje się charakterystycznym ekspresyjnym językiem. Swobodnie zestawia ze sobą rozedrgane linie różnej grubości z nasyconymi kolorem plamami barwnymi, rozkoszując się ich mięsistością i fakturą. Prace często urozmaica kolażowymi interwencjami np. ze starych pocztówek, które dopełniają opowieści, mają także znaczenie w budowaniu rytmu obrazu. Kompozycje są spłaszczone, pozbawione perspektywy zbieżnej, stosunki przestrzenne rozegrane kulisowo lub streficznie. Artysta tworzy niedopowiedziany świat pełen poezji, specyficznego humoru i dystansu, ale też tajemnicy wyrazu.
Mariusz Woszczyński jest kontynuatorem dobrych praktyk malarskich, zarówno tych, nieodległych jako wychowanek prof. T. Pągowskiej, prof. J. Sienickiego i prof. R. Ziemskiego, jak i tych, związanych z postimpresjonizmem, fowizmem, Ecole de Paris, czy ekspresjonizmem abstrakcyjnym (Matisse, Bonnard, Klee, de Stael). W pracach uwidacznia się także jego fascynacja polską tradycją artystyczną i jej twórcami: Wyczółkowskim, Stanisławskim, Pankiewiczem, Nachtem-Samborskim, Potworowskim czy Brzozowskim. W płótnach, poza energią i witalnością, dostrzegamy niezwykłe bogactwo środków wyrazu i znaczeń, wynikające z intuicji artystycznej i zamysłu nad sztuką.
Magdalena Durda-Dmitruk
W mojej pracy i praktyce malarskiej spotykają się dwa nurty. Pierwszy to praca oka, obserwacja rzeczywistości, można rzec ,,myślenie’’ okiem. Drugi nurt stanowi zapis bogaty w treści (czasem niemalarskie) zanotowany w kompozycji, to materiał do działań formalnych, do gry plastycznej w obrazie malarskim czy rysunkowym. Stąd następuje połączenie myślenia zmysłowego, emocjonalnego z abstrakcyjnym porządkiem obrazu. Najistotniejsza jest praktyka, dzięki niej wszelkie zauważenia, przemyślenia wsparte intuicją, zastosowane w pracy zaczynają grać pierwsze skrzypce i stają się również czytelne w obrazie dla widza. Malarz powtarza pewne „błędy”, ich pokonywanie daje możliwość rozwinięcia plastycznych wartości w obrazie. A on „ożywiony’’ rozwija się wpierw dla malarza, w pracy, w procesie. Wtedy po żmudnych zabiegach, autorskich korektach, warsztatowych działaniach nabiera wagi, nośności, treści i „zobiektywizowany” staje się kompozycją dla potencjalnego widza.
Moje zainteresowania światłem Południa wiążą się z pobytem stypendialnym w Marsylii w latach 1992-1993. Odtąd, rok rocznie do 1999 r., przyjeżdżałem do Prowansji w okresie wakacji. Fascynacja ta, także malarstwem postimpresjonistów i fowistów, była bardzo intensywna. Na początku, w pracach rysowałem same linie, kolor objawił się po dłuższym czasie. Rysunki były pierwsze, następnie realizowałem grafiki. Moja droga wiodła od rysunku do koloru – to pewien paradoks przy tej południowej intensywności światła. Wiązało się to z intensywnością przeżycia. Malowałem prace w technice gwaszu na papierze o tematyce związanej z przenikaniem mitu do rzeczywistości codziennej, opowieści nad przemijalnością, kruchością ludzkiego życia, wspomnień, styku pomiędzy realnością a marzeniem, obrazem natury a jego zobaczeniem. Figury ludzkie łączyły się z coraz wyrazistszą wizją pejzażu. Rysowane tuszem i kredką na kamieniu, czarno-białe litografie, stanowiły kolejne nawiązanie do tematyki Południa. Sylwety postaci, słońca, mostów, plaży, palm, portów pojawiły się jako zapis reminiscencji motywów krajobrazu.
W 2017 roku przyjechałem na Południe ponownie, do Nicei. Odżyła silna fascynacja Południem. W latach 90-tych XX w. w obrazach południowych używałem elementów krajobrazu trochę jak z motywów biblijnych, malowałem na czystych tłach. W obecnych obrazach kolor jest nasycony, a sceny rozbudowane.
Mariusz Woszczyński
prof. dr hab. Mariusz Woszczyński
Urodził się w 1965 r. w Warszawie. Ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Warszawie. W latach 1985-1990 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w pracowni prof. Rajmunda Ziemskiego, z aneksem z grafiki warsztatowej w pracowni prof. Rafała Strenta. W latach 1990-1994 był asystentem w pracowni malarstwa prof. Teresy Pągowskiej oraz w trzech pracowniach rysunku, pracowni malarstwa i pracowni rzeźby na Wydziale Grafiki. Od 1996 r. pracował na Wydziale Rzeźby w pracowniach rysunku prof. Zofii Glazer oraz prof. Jacka Sienickiego. W 2000 r. obronił doktorat (pt. Figury i krajobrazy), a w 2008 r. zrobił habilitację (pt. Pejzaże kresowe) na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. Profesor sztuk plastycznych (2015 r.). Od 2005 r. prowadzi Pracownię rysunku i malarstwa na Wydziale Rzeźby macierzystej uczelni. W latach 2013-2015 prowadził pracownię malarstwa i rysunku w Instytucie Edukacji Artystycznej Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie.
Brał udział w ponad 100 wystawach zbiorowych i problemowych w kraju i za granicą (Luksemburg, Niemcy, USA, Belgia, Czechy, Węgry, Dania, Szwajcaria, Irlandia, Francja, Włochy, Finlandia, Litwa, Wielka Brytania, Słowacja). Miał ponad 40 wystaw indywidualnych w Polsce (m. in.: Galeria Dziekanka, Galeria Promocyjna, Galeria Nowickiego, Galeria Krytyków Pokaz, Galeria Kordegarda, Galeria Lufcik DAP w Warszawie, Muzeum Kresów w Lubaczowie, Kasztel w Szymbarku, Muzeum Dworu Karwacjanów w Gorlicach, Galeria Strug w Zakopanem, Mała Galeria w Nowym Sączu) oraz w Chile, Francji i Niemczech.
Studia uzupełniał za granicą w Ecole d’Art et Architecture w Marsylii (1992-1993, stypendium rządu francuskiego), w Kunstakademie w Düsseldorfie (1994-1996, stypendium Fundacji Tempus i DAAD) oraz w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych la Cambre i Wolnej Szkole RHoK w Brukseli (1998, staż rządu belgijskiego). Nagrody: 1990 - Grand Concours Internationale de Peinture, Musee 2000, Luksemburg, 1990 - Nagroda Rektora Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie prof. Jana Tarasina dla wyróżniających się absolwentów, 1991 - stypendium artystyczne Ministra Kultury i Sztuki, Warszawa, 1994 - I nagroda w konkursie „Warszawska Grafika Miesiąca” (listopad 1994), 1997 - wyróżnienie w XXXIII Ogólnopolskim Konkursie Malarstwa „Bielska Jesień”, Bielsko-Biała, 1997 - I nagroda w konkursie rysunkowym ZPAP, Warszawa, 2006 - nagroda kwartalnika „Exit”, Warszawa. W 2004 r. otrzymał medal 100-lecia ASP w Warszawie, a w 2006 r. nagrodę Rektora ASP.
W marcu 2022 r. w Galerii Punkty, ASP w Warszawie, odbyła się jego wystawa (wraz ze Stanisławem Cukrem) retrospektywna podsumowująca 30-lecie pracy twórczej w obszarze: malarstwa, rysunku i grafiki oraz pracy dydaktycznej. Towarzyszyła jej obszerna, bogato ilustrowana monografia (Mariusz Woszczyński. Podróż, Warszawa 2021).